Dhe tani gëzohem për vuajtjet e mia të cilat po i heq për shkakun tuaj dhe po e plotësoj në mishin tim atë që u mungon mundimeve të Krishtit për trupin e vet, që është kisha, shërbenjës i së cilës u bëra unë, sipas misionit që më ngarkoi Perëndia për ju, që t'jua paraqes të plotë fjalën e Perëndisë, misterin që u mbajt i fshehtë gjatë shekujve dhe brezave, por që tani iu shfaq shenjtorëve të tij, të cilëve Perëndia deshi t'ua bëjë të njohur cilat ishin pasuritë e lavdisë së këtij misteri ndër johebrenjtë, që është Krishti në ju, shpresë lavdie, që ne e kumtuam, duke e qortuar dhe duke e mësuar çdo njeri me çdo urtësi, që ta paraqesim çdo njeri të përsosur në Jezu Krishtin; për këtë mundohem duke u përpjekur me fuqinë e tij, e cila vepron tek unë me pushtet.

Dëshiroj të fokusohemi në vargun 24 dhe në frazën e Palit “po e plotësoj në mishin tim atë që u mungon mundimeve të Krishtit.” Si ka mundësi që t'u mungojë diçka mundimeve të Krishtit? A nuk ishte vuajtja dhe vdekja e tij për ne krejtësisht e gjithëmjaftueshme? Prandaj çfarë do të thotë ai në vargun 24 dhe si zbatohet kjo për ne?

Përmbledhja e paragrafit

Për ta parë vargun 24 si duhet le ta shohim në lidhje me vargjet e tjera. Duke filluar me vargun 29 le të kthehemi pas dhe të përmbledhim atë që thotë Pali në këtë paragraf.

Vargu 29, Pali thotë që ka një qëllim për të cilin ai po mundohet. Përleshja dhe agonia e mundimit të tij nuk është thjesht në energjinë e tij. Është fuqia e Krishtit që punon fuqishëm në të.

Vargu 28 përshkruan qëllimin për të cilin mundohet, domethënë, që ta paraqesë çdo person që fiton “të plotë në Krishtin.” Ai e bën këtë duke shpallur Krishtin, duke këshilluar këdo, dhe duke mësuar këdo. Ky është mundimi i vazhdueshëm i Palit i cili fuqizohet prej Krishtit.

Vargjet 26-27 përkufizojnë më qartë atë që Pali shpall dhe mëson. Kjo quhet një “mister” në vargun 26, jo sepse nuk mund të kuptohet, por për shkak se ka qenë e fshehur për epoka të tëra dhe tani iu është zbuluar shenjtorëve. Pastaj në vargun 27 përshkruhet pasuria e lavdisë së këtij misteri. Është “Krishti në ju (Johebrenj) shpresë lavdie.” Ajo që nuk ishte zbuluar plotësisht në epokat e shkuara ishte që Mesia Jude – Krishti – në fakt do të afronte kombet johebreje, do të banonte tek johebrenjtë – që në fakt do jetonte brenda tyre dhe do t'ju jepte premtimin e Abrahamit, shpresën e lavdisë në mbretërinë e Perëndisë bashkë me gjithë shenjtorët.

Por tani misteri po zbulohet dhe Pali po shpall Krishtin dhe po i mëson të gjithë që brendabanimi i Mesias dhe shpresa e lavdisë së Perëndisë u përkasin të gjithë atyre që besojnë në Krishtin dhe shpresojnë me të vërtetë në lavdinë e Perëndisë (1:4, 23).

Vargu 25 thjesht thotë që kjo shpallje e Krishtit është përmbushja e administrimit që Perëndia i ka dhënë Palit për të shpërndarë Fjalën e Perëndisë. Ai është një shërbëtor i kishës dhe administrator i Perëndisë. Përgjegjësia e tij është ta çojë Fjalën e Perëndisë tek kombet, t'ju ofrojë atyre shpresën e lavdisë, dhe t'ju bëjë thirrje të besojnë. Prandaj ai është një shërbëtor i kishës duke i mbledhur të zgjedhurit e Perëndisë nga mesi i kombeve, duke i mësuar dhe administruar ata që të paraqiten të plotë në Krishtin.

Vargu 24 thotë që kjo shërbesë e përcjelljes së misterit të Krishtit dhe shpresës së lavdisë tek kombet e pasuar nga këshillimi dhe mësimi i tyre përfshin vuajtje. “Dhe tani gëzohem për vuajtjet e mia të cilat po i heq për shkakun tuaj dhe po e plotësoj në mishin tim atë që u mungon mundimeve të Krishtit, për trupin e vet, që është kisha.”

Çfarë do të thotë “Plotësim i asaj që mungon”?

Çfarë do të thotë fakti që kur Pali vuan për kishën – duke përcjellë shpresën e lavdisë tek gjithnjë e më tepër njerëz, duke i mësuar atyre misterin e Krishtit, dhe duke vuajtur ndërsa e bënte këtë gjë – që ai është duke “plotësuar atë që u mungon mundimeve të Krishtit”? Si mundet dikush të plotësojë atë që sigurisht është aq e plotë sa mund të jetë një vuajtje?

Konteksti na sugjeron kuptimin

Mendoj se konteksti që sapo kemi parë sugjeron që vuajtjet e Palit plotësojnë ato të Krishtit jo duke i shtuar ndonjë gjë vlerës së tyre, por duke i përcjellë ato tek njerëzit të cilët duhet të bekonin. Ajo që u mungon mundimeve të Krishtit nuk është që ato janë të mangëta në vlerë apo meritë, sikur ato të mos mbulonin në mënyrë të mjaftueshme mëkatet e të gjithë atyre që besojnë. Ajo që mungon është fakti që vlera e pafundme e mundimeve të Krishtit nuk njihet në botë. Ato janë ende mister (të fshehura) për shumicën e njerëzve. Dhe synimi i Perëndisë është që misteri të zbulohet, të arrijë të gjithë Johebrenjtë. Prandaj mundimet janë të mangëta në kuptimin që nuk shihen dhe njihen mes kombeve. Ato duhet të mbarten përmes shërbëtorëve të Fjalës. Dhe ata shërbëtorë të Fjalës plotësojnë atë që u mungon mundimeve të Krishtit duke i përcjellë ato tek të tjerët.

Fjalë të ngjashme tek Filipianëve 2:30

Ka një konfirmim të fortë të kësaj në përdorimin e fjalëve të ngjashme tek Filipianëve 2:30. Ishte një burrë i quajtur Epafrodit në kishën e Filipisë. Kur kisha atje mblodhi një mbështetje për Palin (ndoshta para, furnizime apo libra) ata vendosën t'ia dërgonin Palit në Romë nëpërmjet Epafroditit. Gjatë udhëtimit të tij për të shpënë ofertën tek Pali, Epafroditi për pak sa nuk humbi jetën e vet. Në vargun 27 thuhet që ai ishte i sëmurë për vdekje, por Perëndia e shpëtoi.

Pastaj në vargun 29 Pali i thotë kishës në Filipi ta nderojë Epafroditin kur të kthehet, dhe arsyen e tij e jep në vargun 30 i cili ka fjalë shumë të ngjashme me ato të Kolosianëve 1:24, “Sepse për veprën e Krishtit ai qe shumë afër vdekjes, duke e vënë në rrezik jetën e vet, për të përmbushur [plotësuar] zbrazëtitë [mungesën] e shërbesës tuaj ndaj meje.” Në origjinal fraza “për të përmbushur zbrazëtitë e shërbesës tuaj ndaj meje” është pothuaj e njëjtë me “plotësoj atë që u mungon mundimeve të Krishtit” tek Kolosianëve 1:24.

Në çfarë kuptimi atëherë ishte shërbesa e Filipianëve e “mangët” ndaj Palit dhe në çfarë kuptimi e “përbushi” Epafroditi atë zbrazëtinë e shërbesës së tyre? Një komentues para njëqind vjetësh, Marvin Vincent mendoj se e ka kapur tamam si duhet.

Dhurata e Palit ishte një dhuratë e kishës si trup i vetëm. Ishte një ofertë sakrifikuese dashurie. Ajo që mungonte, dhe ajo që do ishte mirënjohëse për Palin dhe për kishën, ishte prezantimi i ofertës së kishës në mënyrë perësonale. Kjo ishte e pamudur, dhe Pali prezanton Epafroditin si ai që përmbushi këtë mangësi përmes shërbesës së tij me dashuri dhe zell. (Letra e Filipianëve dhe Filemonit, ICC, p. 78)

Si e “Plotësojmë atë që i mungon” mundimeve të Krishtit

Mendoj që gjithashtu ky është tamam kuptimi i fjalëve tek Kolosianëve 1:24. Krishti ka përgatitur një ofertë dashurie për botën përmes vuajtjes dhe vdekjes për mëkatarët. Ajo është e plotë dhe nuk i mungon asgjë – përveç një gjëje, një prezantim personal nga vetë Krishti tek kombet e botës dhe njerëzit në vendin tuaj të punës. Përgjigja e Perëndisë ndaj kësaj mungese është që t'u bëjë thirrje njerëzve të Krishtit (si Pali) për t'i paraqitur mundimet e Krishtit në botë – për t'i çuar ato nga Jerusalemi e deri në fund të botës.

Duke e bërë këtë gjë ne “plotësojmë atë që u mungon mundimeve të Krishtit.” Ne përfundojmë synimin e tyre, domethënë, një prezantim personal ndaj botës së njerëzve që nuk e njohin vlerën e tyre të pafund.

Por vini re si Pali thotë në vargun 24: Ai thotë që në mundimet e tij në mishin e vet – domethënë në vetë trupin e tij që vuan ai mban pjesën e vet të plotësimit të mundimeve të Krishtit. Prandaj Pali sheh një lidhje shumë të ngushtë mes mundimeve të tij dhe atyre të Krishtit. Mendoj që kuptimi i kësaj është që Perëndia ka për qëllim që mundimet e Krishtit të paraqiten në botë përmes mundimeve të njerëzve të tij. Perëndia ka vërtetë për qëllim që trupi i Krishtit, kisha, të përjetojë një pjesë të vuajtjes që ai përjetoi në mënyrë që kur t'ju ofrojmë njerëzve Krishtin e kryqit, ata ta shohin atë në ne. Ne duhet t'i bëjmë mundimet e Krishtit reale për njerëzit përmes mundimeve që ne përjetojmë duke ja ofruar Krishtin atyre, dhe duke jetuar jetën e dashurisë që ai jetoi.

“Dhe tani gëzohem për vuajtjet e mia... dhe po e plotësoj në mishin tim atë që u mungon mundimeve të Krishtit.” Krishti dëshiron të ketë një prezantim personal të mundimeve të tij ndaj botës. Mënyra sesi ai do që ta ofrojë veten tek bota si ai që vuajti për botën është përmes popullit të tij që, ashtu si ai, janë të gatshëm të vuajnë për botën. Mundimet e tij plotësohen në mundimet tona për shkak se në tonat bota sheh ato të tij, dhe ato kanë efektin e tyre të caktuar. Dashuria e përvuajtur e Krishtit për mëkatarët shihet në dashurinë e përvuajtur të popullit të tij për mëkatarët.

Mendoj që ajo që shohim tek Kolosianëve 1:24 është përjetimi i fjalëve të Jezusit tek Marku 8:35, “Kushdo që don të vijë pas meje, të mohojë vetveten, të marrë kryqin e vet dhe të më ndjekë, sepse ai që don të shpëtojë jetën e vet, do ta humbasë; por ai që do të humbasë jetën e vet për hirin tim e për ungjillin, do të shpëtojë.” Shtegu i shpëtimit është ai i “humbjes së jetës për hir të ungjillit”. Ideja është që shpënia e ungjillit tek njerëzit (në vendin e punës apo matanë oqeanit) normalisht kërkon sakrificë dhe vuajtje, një humbje jete apo vetëmohim. Kjo është mënyra sesi Krishti do që mundimet e tij shpëtuese të çohen në botë, përmes mundimeve të popullit të tij.

Gëzimi i Palit në këtë thirrje

Dhe Pali thotë që në këtë gjë ngazëllon. Vargu 24, “Dhe tani gëzohem për vuajtjet e mia të cilat po i heq për shkakun tuaj.” Shtegu i Kalvarit nuk është një shteg pa gëzim. Është shteg i dhimbshëm, por thellësisht i lumtur. Kur zgjedhim kënaqësitë kalimtare të rehatisë dhe sigurisë kundrejt sakrificave dhe vuajtjeve të misionit, ungjillizimit, shërbesës dhe dashurisë, jemi duke zgjedhur kundër gëzimit. Ne zgjedhim cisternat e prishura që nuk mbajnë ujë dhe mohojmë burimin ujërat e të cilit nuk shterojnë kurrë (Jeremia 2:13)

Njerëzit më të lumtur në botë janë ata që e njohin misterin e Krishtit në ta, shpresë lavdie, i kënaqin dëshirat e tyre të thella dhe kështu janë të lirë të prezantojnë mundimet e Krishtit përmes mundimeve të tyer në botë. Perëndia po na thërret në këtë tekst të jetojmë për hir të ungjillit dhe këtë ta bëjmë përmes vuajtjes.

Krishti zgjodhi vuajtjen, kjo nuk është se thjesht i ndodhi. Ai e zgjodhi si mënyra për të krijuar kishën e përsosur. Tani ai na bën ne thirrje të zgjedhim vuajtjen. Kjo do të thotë, ai na thërret të marrim kryqin dhe ta ndjekim atë në shtegun e Kalvarit, të mohojmë veten dhe të bëjmë sakrifica për hir të prezantimit të mundimeve të tij në botë dhe për t'i shërbyer kishës.

Sapo dëgjova një mënyrë të paharrueshme për ta thënë këtë gjë nga një pastor dhe udhëheqës misioni Rumun, Jozef Tson. Ai tha, “Kryqi i Krishtit ishte për shlyerje; kryqi ynë është për shpallje.” Kjo do të thotë, Krishti vuajti për të realizuar shpëtimin; ne vuajmë për të përhapur shpëtimin. Gatishmëria jonë për të duruar vështirësi për të mirën e të tjerëve është një plotësim i mundimeve të Krishtit për shkak se kjo i prezanton dhe i bën të dukshme për të tjerët.

Historia e një misionari vendas Indian

Ndërsa po punoja me librin e misionit në Maj, pata mundësinë të dëgjoja prej J. Osvald Sanders. Mesazhi i tij e trajtoi thellë vuajtjen. Ai është 89 vjeç dhe ende udhëton dhe flet përreth botës. Ai ka shkruar një libër në vit qysh kur mbushi 70 vjeç! Këtë e them vetëm për t'u mburrur me përkushtimin total të një jete të derdhur për ungjillin pa e çuar fare në mend idenë e rrëshqitjes në vetëkënaqësi nga mosha 65 vjeç deri në varr.

Ai më tregoi historinë e një misionari vendas që ecte këmbëzbathur nga një fshat në tjetrin për të predikuar ungjillin në Indi. Vështirësitë e tij ishin të shumta. Pas një dite të gjatë me shumë kilometra, shumë dekurajim arriti në një fshat të caktuar dhe u përpoq të shpallte ungjillin por e përzunë nga fshati dhe e mohuan. Kështu ai doli jashtë fshatit i dekurajuar dhe u ul nën një pemë dhe e zuri gjumi nga lodhja.

Kur u zgjua, njerëzit po i rrinin mbi kokë, dhe i gjithë fshati ishte mbledhur për ta dëgjuar. Kryplaku i fshatit i shpjegoi që erdhën për ta parë ndërsa flinte. Kur panë këmbët e tij të plasaritura, arritën në përfundimin që duhet të ishte një burrë i shenjtë, dhe që ishin treguar të liq që e kishin mohuar. Ju vinte keq dhe donin të dëgjonin mesazhin për të cilin ai ishte i gatshëm të vuante kaq shumë për t'jua sjellë.

Kështu ky ungjilltar i plotësoi mundimet e Jezusit me këmbët e tij të bukura dhe të plagosura.

Historia e një luftëtari Masai të quajtur Jozef

Një prej burrave me më pak gjasa për të marrë pjesë në në Konferencën e Ungjilltarëve Shëtitës në Amsterdam të sponsorizuar prej Shoqatës Billi Graham ishte një Luftëtar Masai i quajtur Jozef. Por historia e tij bëri që të takohej me vetë Dr. Grahamin. Historia tregohet prej Majkëll Kard. ¹

Një ditë Jozefi, që po ecte përgjatë një prej rrugëve të nxehta dhe të pista të Afrikës, takoi dikë që ndau ungjillin e Jezu Krishtit me të. Atje në atë moment ai pranoi Jezusin si Zotin dhe Shpëtimtarin e tij. Fuqia e Frymës nisi ta transformonte jetën e tij; ishte mbushur me një ngazëllim dhe gëzim të tillë saqë gjëja e parë që donte të bënte ishte të kthehej në fshatin e tij dhe ta ndante këtë Lajm të Mirë me anëtarët e fisit të tij.

Jozefi nisi të shkonte derë më derë, duke u treguar të gjithëve për Kryqin (vuajtjen!) e Jezusit dhe për shpëtimin që ofronte, duke pritur që fytyra e tyre do të shkëlqente ashtu si e tija. Për habinë e tij fshatarët jo vetëm që nuk u interesuan, por u bënë të dhunshëm. Burrat e fshatit e kapën dhe e shtrinë përtokë ndërsa gratë e rrahën me copa teli me gjëmba. E nxorrën zvarrë nga fshati dhe e lanë të vdiste në shkurrnajë.

Disi Jozefi pati mundësi të zvarritej tek një pus uji dhe atje pas disa ditësh herë me ndjenja dhe herë pa ndjenja, gjeti forcën për t'u ngritur. E vrau mendjen rreth pranimit armiqësor që kishte përjetuar nga njerëzit që i kishte njohur gjithë jetën e vet. Mendoi që gabimisht duhet të kishte harruar diçka nga historia e Jezusit. Pasi e përsëriti mesazhin që dëgjoi në fillim, vendosi të kthehej dhe ta ndante besimin e tij edhe një herë.

Jozefi duke çaluar u fut në rrethin e kasolleve dhe nisi të shpallte Jezusin. “Ai vdiq për ju, që ju të gjeni falje dhe të njihni Perëndinë e gjallë” ju përgjërua ai. Sërish u kap prej burrave të fshatit të cilën e mbajtën dhe gratë e rrahën duke ja hapur plagët që sapo kishin filluar të shëroheshin. E tërhoqën edhe një herë zvarrë jashtë fshatit dhe e lanë të vdiste.

T'i mbijetoje rrahjes së parë ishte vërtetë e jashtëzakonshme. Të jetoje pas të dytës ishte mrekulli. Sërish, pas disa ditësh, Jozefi u zgjua në shkretëtirë, me plagë dhe vurrata dhe vendosi të kthehej sërish.

U kthye tek fshati i vogël dhe kësaj here e sulmuan para se të kishte mundësi të hapte gojën për t'ju folur. Ndërsa e fshikulluan për herë të tretë dhe ndoshta të fundit, ai ju foli sërish për Jezu Krishtin, Zotin. Para se të humbiste ndjenjat, gjëja e fundit që pa ishin gratë që po e rrihnin të cilat nisën të qanin.

Kësaj here u zgjua në shtratin e tij. Ata që e kishin rrahur aq keq tani po përpiqeshin t'i shpëtonin jetën dhe ta mjekonin për t'i kthyer shëndetin. I gjithë fshati kishte besuar tek Krishti.

Ky është një përjetim i gjallë i asaj se çfarë Pali donte të thoshte me fjalët, “e plotësoj në mishin tim atë që u mungon mundimeve të Krishtit për trupin e vet.”

Ka diçka thellësisht çliruese dhe përforcuese kur e di që Krishti na thërret të sakrifikojmë për hir të ungjillit. Na stabilizon që të mos kapemi të papërgatitur kur kjo gjë të ndodhë. Dhe na çliron ta zgjedhim këtë gjë kur dashuria na thërret. Ajo nis të na çlirojë prej joshjes së jashtëzakonshme të begatisë Amerikane.

Historia e dhënies sakrifikuese në Haiti

Është pothuaj e pamundur që Amerikanët të pranojnë lavdërimin e Jezusit të vejushës që “në varfërinë e saj dha gjithça kishte për të jetuar” (Luka 21:4). Ai në fakt e lavdëroi. Nuk e akuzoi për papërgjegjshmëri. Ai e lavdëroi sakrificën e saj për çështjen e Perëndisë. Që ta shohësh këtë frymë të mishëruar, mund të na duhet të largohemi nga Amerika dhe të shkojmë diku tjetër. Stanford Kelli e ilustron këtë gjë nga Haiti. ²

Kisha po organizonte një Festival Falenderimi dhe çdo besimtari ju bë thirrje të sillte një ofertë dashurie. Një zarf nga një burrë Haitian i quajtur Edmond kishte 13 $ brenda. Këto ishin të ardhurat e tre muajve për një punëtor atje. Kelli ishte aq i habitur sa dhe ata që numërojnë ofertën në SHBA dhe hapin një ofertë 6000 $. Shikoi përreth për Edmondin por nuk e gjeti.

Më vonë Kelli e takoi në fshat dhe e pyeti. I kërkoi një shpjegim dhe zbuloi që Edmondi kishte shitur kalin e tij për të dhënë një dhuratë 13 $ Perëndisë për hir të Ungjillit. Por përse nuk kishte shkuar në festival? Hezitoi dhe nuk donte të përgjigjej.

Më në fund Edmondi tha, “Nuk kisha këmishë për të veshur.”

Ajo që po shohim gjatë këtyre javëve është që Perëndia po na bën thirrje të përgatitemi për vuajtje... jo vetëm për shkak të efekteve morale të pastrimit dhe rafinimi, jo vetëm për shkak të intimitetit më të thellë me Jezusin dhe njohjes më mirë të tij; por gjithashtu që ajo që u mungon mundimeve të Krishtit duhet të plotësohet prej atyre që i çojnë këto mundime në botë dhe tregojnë sakrificën e dashur të Krishtit përmes sakrificës së dashur të popullit të tij.

¹ Michael Card, "Wounded in the House of Friends," Virtue, March/April, 1991, pp. 28–29, 69.

² Norm Lewis, Priority One: What God Wants (Orange, California: Promise Publishing, 1988), p. 120.