Ρωμαίους 8:18-25

Πιστεύω πραγματικά πως αυτά που τώρα υποφέρουμε, δεν ισοσταθμίζουν τη δόξα που μας επιφυλάσσει ο Θεός στο μέλλον. Γιατί όλη η κτίση προσμένει με λαχτάρα πότε θα φανερωθεί η δόξα των παιδιών του Θεού. Ξέρετε, βέβαια, πως η κτίση υποτάχθηκε κι αυτή στη φθορά, όχι γιατί το ήθελε αλλά γιατί έτσι θέλησε αυτός που την υπέταξε. Έχει όμως πάντοτε την ελπίδα, κι αυτή ακόμα η κτίση, πως θ' απελευθερωθεί από την υποδούλωσή της στη φθορά, και θα μετάσχει στην ελευθερία που θ' απολαμβάνουν τα δοξασμένα παιδιά του Θεού. Ξέρουμε καλά ότι ως τώρα όλη η κτίση στενάζει και κραυγάζει από πόνο, σαν την ετοιμόγεννη γυναίκα. Κι όχι μόνο η κτίση. Το ίδιο κάνουμε κι εμείς: Έχουμε ως αρραβώνα του νέου κόσμου το Άγιο Πνεύμα, εσωτερικά όμως στενάζουμε κι εμείς, γιατί λαχταρούμε να γίνουμε για πάντα παιδιά του Θεού και να γλιτώσει το σώμα μας από τη φθορά. Γιατί το ότι έχουμε σωθεί συνδέεται με την ελπίδα μας. Η ελπίδα όμως είναι για κάτι που δεν το βλέπουμε-γιατί, αν κάτι το βλέπει κανείς, ποιος ο λόγος να το ελπίζει; Κι αν ελπίζουμε σε κάτι που δεν το βλέπουμε, αυτό σημαίνει πως το προσμένουμε με υπομονή.

Την περασμένη φορά υποστήριξα πως τα εδάφια 18-25 γράφτηκαν για να σε βοηθήσουν να υποφέρεις τον πόνο τον οποίο προϋποθέτει το εδάφιο 17. “Αφού, λοιπόν, είμαστε παιδιά, είμαστε και κληρονόμοι. Κληρονόμοι του Θεού, που θα μετάσχουμε μαζί με το Χριστό στη θεϊκή δωρεά. Εφόσον συμμεριζόμαστε τα παθήματα του Χριστού, θα μετάσχουμε μαζί του και στη δόξα του.” Είπα πως η κατακλείδα ήταν αυτή: “Αξίζει.” Με άλλα λόγια, όποιος πόνος κι αν είναι απαραίτητος στη ζωή σου ως Χριστιανού, αξίζει με την προοπτική του τι θα κερδίσεις αν εμπιστευτείς το Χριστό – και τι θα χάσεις αν όχι.

Αυτό σημαίνει πως ο βασικός σκοπός των εδαφίων 18-25 είναι να σου δώσουν ελπίδα. Όμως αντί να ασχοληθώ απευθείας με την ελπίδα που διαφαίνεται στα εδάφια αυτά, προσπάθησα όλη την προηγούμενη εβδομάδα με σοβαρότητα, ίσως ακόμα και φόβο, να τη θεμελιώσω. Το ξέρω πως ακούγεται παράξενο – να προσπαθώ με φόβο να υποστηρίξω την ελπίδα. Όμως είναι αλήθεια. Υπάρχει ένας οδυνηρός ρεαλισμός σ' αυτό το κείμενο, και έχει σαν στόχο να σε βοηθήσει να μείνεις σταθερός στην ελπίδα σου σαν Χριστιανός. Ο ρεαλισμός είναι ο εξής: Μας βοηθάει να υπομένουμε τον πόνο αυτής της ζωής γνωρίζοντας ότι αποτελεί μέρος της ματαιότητας (εδ. 20), και της φθοράς (εδ. 21), και των στεναγμών (εδ. 23) που ο Θεός έχει ορίσει και που ισχύουν σε παγκόσμιο επίπεδο. Με άλλα λόγια, ο πόνος αυτής της ζωής αποτελεί κομμάτι της απόφασης του Θεού να υπαχθεί η δημιουργία στην αταξία εξαιτίας της αμαρτίας. Ο Θεός υπέταξε τον κόσμο στη ματαιότητα - εδάφιο 20 - εξαιτίας της αμαρτίας. Και κατά συνέπεια όλη η δυστυχία που υπάρχει στον κόσμο - και είναι τεράστια- αποτελεί μια δυσάρεστη διακήρυξη για την απεχθή φρικαλεότητα της αμαρτίας.

Αφορούν οι “Δοκιμασίες” Κάθε Είδος Πόνου, ή απλώς τους Διωγμούς;

Θα ήθελα τώρα να ξεκαθαρίσω μια ερώτηση που έχω ακούσει αρκετές φορές, και η οποία είναι, Εννοείς κάθε είδους δοκιμασία, ή μόνο τις δοκιμασίες που περνάμε επειδή είμαστε Χριστιανοί; Αναφέρομαι σε κάθε δυσκολία, ή μόνο στους διωγμούς; Απάντηση: Εννοώ κάθε είδους πόνο που συναντάς στην πορεία σου προς τον ουρανό και τον υπομένεις εμπιστευόμενος τον Ιησού.

Δέχομαι πως στο εδάφιο 17 ο Παύλος είχε κατά νου τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε για το Χριστό και προέρχονται από τους αντιπάλους μας. Όμως δεν πιστεύω πως μόνο αυτό είχε στο μυαλό του. Για δύο λόγους: Ο ένας είναι ότι το υπόλοιπο κείμενο από το εδάφιο 18 ως το εδάφιο 27 αναφέρεται στη ματαιότητα στη φθορά σε στεναγμούς και αδυναμίες που εκτείνονται πιο πλατιά. Αυτά που “τώρα” υποφέρουμε όπως αναφέρει το εδάφιο 18, που ακολουθεί το εδάφιο 17, είναι τα παθήματα που προέρχονται από έναν κόσμο υποταγμένο στη φθορά (εδ. 20) και οδηγούν στον πόνο που μας κάνει να προσδοκούμε τα καινούρια αναστημένα σώματα (εδ. 23). Είναι ο πόνος που απλώνεται σε όλο το σύμπαν σαν συνέπεια μιας πεσμένης δημιουργίας, και όχι απλά η δοκιμασία των διωγμών.

Και ο δεύτερος λόγος που πιστεύω ότι στο εδάφιο 17 ο Παύλος δεν περιορίζει τον πόνο μόνο σε καταστάσεις που προέρχονται από διωγμούς είναι ότι κάθε είδους δυσκολία μας απειλεί με τον ίδιο τρόπο - είτε προέρχεται από ανθρώπους που μας διώκουν είτε από Σατανικές επιθέσεις είτε από αρρώστιες ή φυσικές καταστροφές – μας απειλεί, δηλαδή, ότι η πίστη μας στην κυρίαρχη αγαθότητα του Θεού θα διαψευσθεί. Τελικά, το θέμα δεν είναι αν οι δοκιμασίες σου προκαλούνται από το Σατανά ή τη φύση, αλλά αν εμπιστεύεσαι ότι η κυρίαρχη αγαθότητα του Θεού πάνω από όλα αυτά και μέσα από όλα αυτά θα σε οδηγήσει σε αιώνια δόξα.

Η παρηγοριά και η ενθάρρυνση αυτού του κειμένου δεν είναι πως ο Θεός δεν έχει καμιά σχέση με εχθρικά ανθρώπινα όντα ή μισητούς δαίμονες ή με μια καταστροφική φύση, αλλά ότι μέσα από όλα αυτά έχει ελπιδοφόρα σχέδια για τα παιδιά του. Αυτό θα περιγράψει και το εδάφιο 28 εν περιλήψει: “ Είμαστε βέβαιοι ότι, αν αγαπά κανείς το Θεό, ο Θεός κάνει τα πάντα να συντελούν στο καλό του. Αυτό ισχύει για όσους κάλεσε ο Θεός σύμφωνα με το λυτρωτικό του σχέδιο.” Όταν λοιπόν μιλώ για ελπίδα μέσα στον πόνο, εννοώ κάθε είδος πόνου που πρέπει να υπομείνεις στην πορεία σου προς τον ουρανό και τον οποίο υπομένεις μένοντας προσκολλημένος στον Ιησού Χριστό.

Τώρα ας ρίξουμε μια ματιά στον τρόπο με τον οποίο ο Παύλος μας βοηθάει να συνεχίζουμε να ελπίζουμε στο Χριστό όταν οι δοκιμασίες μας είναι μεγάλες. Θα εστιάσω σε έξι σημεία που αναφέρει ο Παύλος - τουλάχιστον - μπορεί να είναι και περισσότερα εξαρτάται από το πώς θα τα χωρίσει κανείς.

1. Ο Θεός Υπόσχεται ότι μετά από Αυτή την Περίοδο της Δοκιμασίας Θα Δούμε μια Ομορφιά και Μεγαλειότητα που θα μας Ικανοποιήσουν Απόλυτα.

Εδάφιο 18: “Πιστεύω πραγματικά πως αυτά που τώρα υποφέρουμε, δεν ισοσταθμίζουν τη δόξα που μας επιφυλάσσει ο Θεός στο μέλλον.” Θεωρώ ότι “δόξα” σημαίνει “μια συνταρακτική, απόλυτα ικανοποιητική ομορφιά και μεγαλοπρέπεια.” Το “μας επιφυλάσσει ο Θεός στο μέλλον” πιστεύω πως εννοεί ότι “θα το δούμε.” Η ελπίδα μας είναι ακόμα πιο μεγάλη. Όμως ας ασχοληθούμε μ'αυτό το κομμάτι και ας προσπαθήσουμε να εμβαθύνουμε.

Το να αντικρύζουμε ομορφιά και μεγαλοπρέπεια είναι μια από τις πιο έντονες και βαθιές επιθυμίες της ανθρώπινης καρδιάς - μια επιθυμία την οποία έχει βάλει ο Θεός μέσα μας. Αισθανόμαστε ικανοποίηση όταν βλέπουμε κάτι όμορφο και μεγαλοπρεπές σε ταινίες και μουσεία και παγκόσμια αθλητικά γεγονότα και καλλιτεχνικές εκθέσεις και συναυλίες και κατάφυτες περιοχές με άφθονα νερά και το Γκραντ Κάνυον και τα Βραχώδη Όρη και τον ωκεανό και τα ηλιοβασιλέματα και μια βροχή από μετεωρίτες. Το να αντικρύζουμε κάτι όμορφο και μεγαλοπρεπές αποτελεί ένα μεγάλο κομμάτι της χαράς μας μέσα στη ζωή.

Όλα αυτά τα γήινα πράγματα είναι εικόνες, αντικατοπτρισμοί, ενδείξεις μιας πιο υπέροχης ομορφιάς και μεγαλοπρέπειας. Όλα αυτά παραπέμπουν στη δόξα του Θεού. Όταν δούμε αυτή τη δόξα τότε θα σταματήσει και η αναζήτησή μας για ομορφιά και μεγαλοπρέπεια. Γι' αυτό και ο Ιησούς προσευχήθηκε για μας όπως διαβάζουμε στο Ιωάννης 17:24 με τα παρακάτω λόγια: “Πατέρα, θέλω αυτοί που μου έδωσες να είναι μαζί μου όπου είμαι κι εγώ, για να μπορούν να βλέπουν τη δόξα μου.” Αυτό ήταν το πιο σημαντικό πράγμα που θα μπορούσε ο Ιησούς να ζητήσει για λογαριασμό μας. Ήταν η κλιμάκωση της προσευχής του. Το να δούμε τη δόξα του Ιησού Χριστού, του Γιου του Θεού, ήταν το καλύτερο δώρο για το οποίο ο Ιησούς θα μπορούσε να προσευχηθεί ώστε να το λάβουμε αφού εκείνος είχε υποφέρει σ'αυτή τη ζωή.

Με μία προϋπόθεση. Ότι θα δοξαστούμε και θα αλλάξουμε και θα έχουμε τη δυνατότητα να απολαμβάνουμε όσα βλέπουμε. Πράγμα που μας οδηγεί στη δεύτερη αλήθεια σχετικά με την ελπίδα μας.

2. Ο Θεός Υπόσχεται ότι τα Παιδιά του Θεού θα Αποκαλυφθούν με μια Δική Τους Δόξα.

Εδάφιο 19: “Γιατί όλη η κτίση προσμένει με λαχτάρα πότε θα φανερωθεί η δόξα των παιδιών του Θεού.” Άρα το εδάφιο 18 λέει ότι κάτι θα φανερωθεί σε μας και το εδάφιο 19 λέει ότι και εμείς οι ίδιοι θα φανερωθούμε. Τι σημαίνει αυτό;

Σημαίνει πως τώρα τα παιδιά του Θεού δεν δείχνουν δοξασμένα. Είμαστε κατά βάση όπως όλοι οι άλλοι. Πεινάμε και κουραζόμαστε και αρρωσταίνουμε. Γερνούμε και πεθαίνουμε. Και καθώς βαδίζουμε προς τον τάφο σημειώνουμε μια μικρή πρόοδο στο να ξεπερνούμε τον εγωισμό μας και την περηφάνεια και την απληστία, αλλά πάντοτε χρειαζόμαστε τη δικαίωση μόνο μέσω της πίστης μόνο στο Χριστό, και θα λέμε μαζί με τον Παύλο μέχρι την ημέρα που θα πεθάνουμε, “ Τι δυστυχισμένος, αληθινά, που είμαι! Ποιος μπορεί να με λυτρώσει από την ύπαρξη αυτή, που έχει υποταχθεί στο θάνατο;” (Ρωμαίους 7:24). Άρα δε φαινόμαστε και τόσο σπουδαίοι. Δεν είμαστε τιτάνες. Έχουμε το θησαυρό του ευαγγελίου μέσα σε πήλινα δοχεία (Β' Κορινθίους 4:7).

Όμως ο Ιησούς είπε στο Ματθαίος 13:43, “Τότε οι ευσεβείς θα λάμψουν σαν τον ήλιο, στη βασιλεία του Πατέρα τους.” Και ο Παύλος είπε στο Κολοσσαείς 3:4, “Όταν ο Χριστός, που είναι η αληθινή ζωή μας, φανερωθεί, τότε κι εσείς θα φανερωθείτε μαζί του δοξασμένοι στην παρουσία του.” Και το πιο σχετικό απ' όλα, σκεφτείτε το εδάφιο 21 εδώ στο συγκεκριμένο κείμενο: “ κι αυτή ακόμα η κτίση, θ' απελευθερωθεί από την υποδούλωσή της στη φθορά, και θα μετάσχει στην ελευθερία που θ' απολαμβάνουν τα δοξασμένα παιδιά του Θεού.”Η ελευθερία που θ' απολαμβάνουν τα δοξασμένα παιδιά του Θεού!

Επομένως, όταν το εδάφιο 19 μιλάει για “την αποκάλυψιν των υιών του Θεού” γνωρίζουμε τώρα τι θα αποκαλυφθεί. “Η ελευθερία που θ' απολαμβάνουν τα δοξασμένα παιδιά του Θεού.” Αυτή την αλήθεια συναντήσαμε στο τέλος του εδαφίου 17-ότι θα μετάσχουμε μαζί με το Χριστό και στη δόξα του- ότι δηλαδή το σώμα και ο νους και η καρδιά μας θα ανακαινιστούν ολοκληρωτικά ώστε τίποτε δεν θα μας εμποδίζει να απολαμβάνουμε το Χριστό σε όλο του το μεγαλείο.

Έτσι στο εδάφιο 18 ο Θεός υπόσχεται ότι θα δούμε την πιο συναρπαστική δόξα μέσα στο σύμπαν. Και στο εδάφιο 19 ο Θεός υπόσχεται ότι θα απολαμβάνουμε αυτή τη δόξα επειδή μέσω αυτής της δόξας θα αλλάξουμε τόσο ριζικά που θα ελευθερωθούμε από ο,τιδήποτε θα μπορούσε να ανατρέψει τη χαρά μας με το Θεό.

Επίσης δεν πρέπει να παραβλέψουμε μια άλλη σημαντική αλήθεια στο εδάφιο 19: Όλη η δημιουργία προσανατολίζεται προς την αποκάλυψη των παιδιών του Θεού. Ο Θεός έφτιαξε το σύμπαν για μας και όχι εμάς για το σύμπαν. Εμείς κληρονομούμε τον κόσμο, όχι ο κόσμος εμάς. Από όλο το δημιουργημένο σύμπαν του Θεού το οποίο έχει εκπέσει στη ματαιότητα και στη φθορά και στον πόνο, μόνο τα ανθρώπινα όντα έχουν τη δυνατότητα να δοξάζουν το Θεό με συνειδητή λατρεία. Επομένως όλη η δημιουργία περιμένει με κομμένη την ανάσα τη δική μας αποκάλυψη-ως δοξασμένους λατρευτές.

3. Ο Θεός Υπόσχεται ότι η Απόφαση για Υποταγή στη Ματαιότητα Περιλαμβάνει το Βασικό Του Σχέδιο Ελπίδας για τα Παιδιά Του.

Εδάφιο 20: “Η κτίση υποτάχθηκε κι αυτή στη φθορά, όχι γιατί το ήθελε αλλά γιατί έτσι θέλησε αυτός που την υπέταξε. Έχει όμως πάντοτε την ελπίδα.” Αυτό θα πρέπει να μας γεμίζει σοβαρές και βάσιμες ελπίδες. Σοβαρές και βάσιμες γιατί ο Θεός αποφάσισε να υποτάξει το σύμπαν στη ματαιότητα και στη φθορά και στον πόνο και στην αδυναμία. Αυτό μας κάνει να σοβαρευόμαστε. Μας κάνει να τρέμουμε με το δέοντα σεβασμό για έναν άπειρα άγιο Θεό ο οποίος κυβερνά το σύμπαν με δικαιοσύνη και μίσος για την αμαρτία.

Όμως η ουσία του εδαφίου 20 είναι ότι η ματαιότητα και η κρίση δεν αποτελούν το βασικό του σχέδιο. Οι λέξεις “Έχει όμως πάντοτε την ελπίδα” στο τέλος του εδαφίου 20 δείχνουν ότι ο σκοπός του Θεού μέσα στη δικαστική αυτή απόφασή του για τη ματαιότητα και τον πόνο είναι η ελπίδα. Άρα όταν αισθάνεσαι ότι κατακλύζεσαι από το δικό σου πόνο και τον πόνο του κόσμου, να θυμάσαι: δεν ήταν αυτό το τελικό σχέδιο του Θεού. Αν τον εμπιστεύεσαι και τον κρατάς σφιχτά σαν θησαυρό σου, τότε όλα θα αποβούν σε καλό για σένα. Αυτή είναι η έννοια της λέξης “ελπίδα” στο τέλος του εδαφίου 20.

4. Ο Θεός Υπόσχεται ότι Όλη η Δημιουργία, όχι Μόνο τα Παιδιά του Θεού, θα Ελευθερωθεί από την Παρούσα Ταλαιπωρία της Ματαιότητας και της Φθοράς και του Πόνου

Εδάφιο 21: “ κι αυτή ακόμα η κτίση, θ' απελευθερωθεί από την υποδούλωσή της στη φθορά, και θα μετάσχει στην ελευθερία που θ' απολαμβάνουν τα δοξασμένα παιδιά του Θεού.” Έχουμε ήδη δει από το εδάφιο 19 ότι τα παιδιά του Θεού θα αποκαλυφθούν με τη δόξα που αρμόζει ώστε να απολαμβάνουν τη δόξα του Θεού. Όμως τώρα βλέπουμε το άλλο κομμάτι της υπόσχεσης στο εδάφιο 21: Και η δημιουργία θα απελευθερωθεί από την υποδούλωσή της στη φθορά και το μαρασμό και τη ματαιότητα. Με άλλα λόγια, το σύμπαν θα μεταμορφωθεί σε έναν τόπο απόλυτα κατάλληλο για τα τελειοποιημένα και δοξασμένα παιδιά του Θεού.

Δε θα υπάρχουν πια καταστροφικοί ανεμοστρόβιλοι και κυκλώνες και πλημμύρες και ξηρασίες και επιδημίες και αρρώστιες και ατυχήματα και επικίνδυνα ζώα, έντομα και ιοί. Η προφητεία στον Ησαϊα 65:17 θα πραγματοποιηθεί: “Καινούριο θα δημιουργήσω ουρανό, καινούρια γη. Τα περασμένα, τα παλιά, θα ξεχαστούνε, και πια κανείς δε θα τα σκέφτεται.” Και η προφητεία στην Αποκάλυψη 21:1-5 θα πραγματοποιηθεί κι αυτή:

Τότε είδα έναν καινούριο ουρανό και μια καινούρια γη. Ο πρώτος ουρανός κι η πρώτη γη είχαν εξαφανιστεί κι η θάλασσα δεν υπήρχε πια... εδ. 4 Θα διώξει κάθε δάκρυ από τα μάτια τους, κι ο θάνατος δε θα υπάρχει πια. Ούτε πένθος ούτε κλάμα ούτε πόνος θα υπάρχει πια, γιατί τα παλιά πέρασαν. εδ. 5 Αυτός που καθόταν στο θρόνο είπε: “Και τώρα, όλα τα κάνω καινούρια.” (Δείτε επίσης Β' Πέτρου 3:13)

Όπως θα θυμάστε έχω πει αρκετές φορές, με βάση το εδάφιο 17, ότι πρέπει να αποκτήσουμε δόξα ώστε να μπορούμε να ανταποκρινόμαστε με την ανάλογη χαρά στο Θεό και στον κόσμο που θα μας δοθεί σαν δώρο και κληρονομιά. Όμως τώρα θα ήταν ίσως καλύτερα να πούμε πως ο κόσμος θα πρέπει να αποκτήσει δόξα ώστε να είναι ένα περιβάλλον κατάλληλο για την ελευθερία της δόξας των παιδιών του Θεού. Με άλλα λόγια η ελευθερία και η δόξα μας θα είναι τόσο μεγάλη ώστε μόνο ένας δοξασμένος κόσμος θα είναι κατάλληλος για να ταιριάζει στις σχεδόν άπειρες δυνατότητές μας για ευτυχία. Αυτή είναι και η υπόσχεση στο εδάφιο 21: “ κι αυτή ακόμα η κτίση, θ' απελευθερωθεί από την υποδούλωσή της στη φθορά, και θα μετάσχει στην ελευθερία που θ' απολαμβάνουν τα δοξασμένα παιδιά του Θεού.”

5. Ο Θεός Υπόσχεται ότι η Ταλαιπωρία του Σύμπαντος δεν Αφορά σε Ωδίνες Θανάτου αλλά σε Ωδίνες Τοκετού.

Εδάφιο 22: “Ξέρουμε καλά ότι ως τώρα όλη η κτίση στενάζει και κραυγάζει από πόνο, σαν την ετοιμόγεννη γυναίκα.” Αυτός είναι ένας άλλος τρόπος για να πούμε ότι ο Θεός υπέταξε τη δημιουργία στη ματαιότητα με ελπίδα (εδ. 20). Δηλαδή, με ελπίδα για κάτι πολύ καλύτερο από τον πόνο που πηγάζει από όλα αυτά.

Αν είσαι σε ένα νοσοκομείο και ακούς από την άλλη μεριά της αίθουσας μια γυναίκα να βογγάει ή να φωνάζει, έχει μεγάλη διαφορά στο πώς αισθάνεσαι αν ξέρεις ότι είσαι στο μαιευτήριο και όχι στο ογκολογικό. Γιατί; Ο πόνος είναι πόνος, δεν είναι; 'Οχι. Μερικοί πόνοι οδηγούν στη ζωή. Και μερικοί πόνοι οδηγούν στο θάνατο. Και η υπόσχεση στο εδάφιο 22 είναι ότι για τα παιδιά του Θεού κάθε πόνος οδηγεί στη ζωή. Όλοι οι αναστεναγμοί αυτού του κόσμου είναι ωδίνες τοκετού της βασιλείας του Θεού. Αν είσαι κομμάτι αυτής της βασιλείας -παιδί του Βασιλιά- ό,τι υποφέρεις είναι πόνοι τοκετού και όχι επιθανάτιοι σπασμοί. Και εννοώ ο,τιδήποτε υποφέρεις -ακόμα και οι σπασμοί του θανάτου!

6. Ο Θεός Υπόσχεται ότι τα Σώματά Μας θα Απελευθερωθούν από Κάθε Αναστεναγμό

Εδάφιο 23: “ Κι όχι μόνο η κτίση. Το ίδιο κάνουμε κι εμείς: Έχουμε ως αρραβώνα του νέου κόσμου το Άγιο Πνεύμα, εσωτερικά όμως στενάζουμε κι εμείς, γιατί λαχταρούμε να γίνουμε για πάντα παιδιά του Θεού και να γλιτώσει το σώμα μας από τη φθορά.” Ακούστε πώς ο Παύλος υμνεί γι' αυτή την αλήθεια στην Α' Επιστολή προς τους Κορίνθιους:

Θα σας αποκαλύψω ένα μυστήριο: δε θα πεθάνουμε όλοι. Θα μεταμορφωθούμε όμως όλοι, σε μια στιγμή, όσο θέλει το μάτι για ν' ανοιγοκλείσει, όταν ηχήσει η σάλπιγγα των έσχατων καιρών. Θ' ακουστεί ο ήχος της σάλπιγγας, κι αμέσως οι νεκροί θα επιστρέψουν στη ζωή άφθαρτοι, κι εμείς οι ζωντανοί θ' αλλάξουμε το παλιό με ένα νέο σώμα. Πρέπει αυτό που είναι φθαρτό να μεταμορφωθεί σε άφθαρτο, κι αυτό που είναι θνητό να γίνει αθάνατο. Όταν αυτό το φθαρτό μεταμορφωθεί σε άφθαρτο και το θνητό μεταμορφωθεί σε αθάνατο, τότε θα πραγματοποιηθεί ο λόγος της Γραφής: Ο θάνατος αφανίστηκε. Η νίκη είναι πλήρης! Θάνατε, πού είναι το κεντρί της δύναμής σου; Άδη, πού είναι η νίκη σου; (Α' Κορινθίους 15:51-55)

Ω εσείς που εμπιστεύεστε τον Ιησού Χριστό για την εκπλήρωση όλων των υποσχέσεών του σε σας, μάθετε ότι μ' αυτή την ελπίδα σωθήκατε, και αν ελπίζουμε αυτό που δεν βλέπουμε, το περιμένουμε-με αναστεναγμούς και υπομονή και θριαμβευτική χαρά.

Και εσείς που δεν εμπιστεύεστε το Χριστό, θυμηθείτε τα λόγια του Κυρίου: “Σ' όσους όμως τον δέχτηκαν και πίστεψαν σ' αυτόν, έδωσε το δικαίωμα να γίνουν παιδιά του Θεού” (Ιωάννης 1:12). Και εφόσον παιδιά, τότε και κληρονόμοι όλων αυτών των υποσχέσεων. Δεχτείτε τον. Εμπιστευτείτε τον. Αμήν.