Β' Κορινθίους 5:20-6:13

Εμείς ενεργούμε σαν πρεσβευτές του Χριστού. Μέσα από τα δικά μας λόγια είναι σαν να σας παρακαλεί ο Θεός. Στο όνομα του Χριστού, λοιπόν, σας παρακαλούμε: Συμφιλιωθείτε με το Θεό! Αυτόν που δεν είχε γνωρίσει αμαρτία, τον φόρτωσε ο Θεός με όλη την αμαρτία για χάρη μας, για να μπορέσουμε εμείς μέσω εκείνου να βρούμε τη σωτηρία κοντά στο Θεό. Συνεργάτες του Θεού καθώς είμαστε, σας παρακαλούμε να μην αφήσετε να πάει χαμένη η χάρη του Θεού που δεχτήκατε, γιατί η Γραφή λέει: “Στον καιρό της χάριτος σε άκουσα, και την ημέρα της σωτηρίας σε βοήθησα.” Τώρα, λοιπόν, είναι ο καιρός της χάριτος, τώρα είναι η ημέρα της σωτηρίας. Κανένα πρόσκομμα δε φέρνουμε σε κανένα, για να μη δυσφημηθεί το έργο μας. Αντίθετα, με κάθε τρόπο συστήνουμε τον εαυτό μας σαν υπηρέτες του Θεού: με τη μεγάλη υπομονή μας, με τις θλίψεις, με τις δυσχέρειες, τις στενοχώριες, τις κακοποιήσεις, τις φυλακίσεις, τις εναντίον μας εξεγέρσεις, τις ταλαιπωρίες, τις αγρύπνιες, την πείνα. Συστήνουμε τους εαυτούς μας με την εντιμότητα, τη γνώση της αλήθειας, την ανεκτικότητα, την καλοσύνη, τη φώτιση του Αγίου Πνεύματος, την ανυπόκριτη αγάπη, με το κήρυγμα για την αλήθεια, με τη δύναμη του Θεού, με τα όπλα της σωτηρίας τα επιθετικά και τα αμυντικά. Δοκιμάζουμε δόξα και ατίμωση, δυσφήμηση και έπαινο. Μας θεωρούν λαοπλάνους, και όμως λέμε την αλήθεια. Μας αγνοούν και όμως γινόμαστε γνωστοί. Φτάνουμε στο θάνατο, και να που ζούμε. Μας βασανίζουν, αλλά δεν πεθαίνουμε. Είμαστε λυπημένοι, πάντοτε όμως χαρούμενοι. Είμαστε φτωχοί, κάνουμε όμως πολλούς να πλουτίσουν. Τίποτα δεν έχουμε και τα πάντα κατέχουμε. Σας μιλήσαμε με ειλικρίνεια, Κορίνθιοι. Σας ανοίξαμε διάπλατα την καρδιά μας. Δε σας κλείσαμε την καρδιά μας. Εσείς κλείσατε τη δική σας. Σας μιλάω σαν παιδιά μου. Κάντε κι εσείς το ίδιο μ' εμάς. Ανοίξτε κι εσείς διάπλατα τις καρδιές σας.

Ας ξεκαθαρίσω, λοιπόν, από την αρχή, ποια είναι η κεντρική ιδέα αυτού του μηνύματος. Η κεντρική ιδέα είναι η εξής: Αυτό που ο κόσμος χρειάζεται από την εκκλησία – και για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι, από τη Βαπτιστική Εκκλησία Βηθλεέμ, από τον καθένα από μας που είμαστε στη Βηθλεέμ – είναι η ακατανίκητη χαρά μας με τον Ιησού μέσα στον πόνο και τη θλίψη.

Θα το ξαναπώ: Αυτό που ο κόσμος χρειάζεται από την εκκλησία είναι η ακατανίκητη χαρά μας με τον Ιησού μέσα στον πόνο και τη θλίψη.

Σε Όσους Υποφέρουν λέμε, ότι Περπατάμε κι Εμείς στα Ίδια Μονοπάτια.

Αυτό είναι το τελευταίο από μια σειρά μηνυμάτων που σηματοδοτούν την τριαντάχρονη θεολογική πορεία της Βηθλεέμ και το ονομάζω “λυπημένοι, πάντοτε όμως χαρούμενοι.” Να τι έγραψα σε όσους οργανώνουν την ώρα της λατρείας, ώστε να τους δώσω να καταλάβουν τον προσανατολισμό αυτού του μηνύματος:

“Πιστεύω πως αυτές τις δεκαετίες το συγκεκριμένο θέμα και η χροιά που το χαρακτηρίζει, μας έχουν σημαδέψει βαθιά. Είμαστε χαρούμενοι άνθρωποι. Δεν είμαστε όμως αυτό που θα έλεγε κάποιος “χαζοχαρούμενοι.” Υπάρχει ένας λυπητερός τόνος στη μουσική συμφωνία της ζωής μας. Πιστεύω ότι ο Ιησούς ήταν ο πιο χαρούμενος άνθρωπος που έζησε ποτέ. Και όμως τόσο λυπημένος! Άνθρωπος θλίψεων και δόκιμος ασθενείας.

Ο ύμνος που μας προσδιορίζει είναι ίσως “Η Ψυχή Όμως Είν' Ασφαλής.” Πιστεύω πως ο ύμνος αυτός θα ήταν κατάλληλος για το κλείσιμο της λατρείας. Ο Θεός να σας ευλογεί και να σας οδηγεί καθώς προετοιμάζετε μια χαρούμενη ώρα δοξολογίας που δείχνει σε όσους υποφέρουν, πως περπατάμε κι εμείς στα ίδια μ' αυτούς μονοπάτια.”

Η Κοινή Λατρεία Δεν Είναι Παιχνίδι

Μέσα σ' αυτά τα 32 και μισό χρόνια προσπάθησα να οδηγήσω τους διάκονους, τους πρεσβύτερους και εσάς στην εμπειρία του “λυπημένοι, πάντοτε όμως χαρούμενοι.” Ανησυχώ για εκκλησίες που αντιμετωπίζουν την ώρα της συλλογικής λατρείας σα ραδιοφωνικά talk shows όπου όλα ακούγονται σα χαρωπή, παιχνιδιάρικη, ενθουσιώδη φλυαρία που σκοπό της έχει να κάνει τους ανθρώπους να αισθανθούν ξέγνοιαστοι και κεφάτοι και ζωηροί. Τους κοιτάζω και σκέφτομαι: Δεν ξέρετε πως κάποιοι από τους άνθρωπους που κάθονται εκεί πεθαίνουν από καρκίνο, ο γάμος τους είναι μια πραγματική κόλαση, τα παιδιά τους τους έχουν ματώσει την καρδιά, δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα οικονομικά, έχουν μόλις χάσει τη δουλειά τους, και αντιμετωπίζουν τη μοναξιά και το φόβο και την έλλειψη κατανόησης και την κατάθλιψη; Κι εσείς προσπαθείτε να δημιουργήσετε μια ατμόσφαιρα ζωηρής, χαρωπής, παιχνιδιάρικης, ξέγνοιαστης, κεφάτης λατρείας;

Και φυσικά κάποιοι απ' αυτούς που μ' ακούν να μιλάω έτσι, θα πουν: Α, οπότε εσύ πιστεύεις ότι αυτοί οι άνθρωποι χρειάζονται μια σκυθρωπή, θλιβερή, μελαγχολική, δυσάρεστη, βαριά ατμόσφαιρα σοβαρότητας;

Όχι. Αυτό που χρειάζονται, είναι να δουν και να αισθανθούν μια ακατανίκητη χαρά με τον Ιησού μέσα στον πόνο και στη θλίψη. “Λυπημένοι, πάντοτε όμως χαρούμενοι.” Αυτό που χρειάζονται, είναι να αντιληφθούν ότι αυτοί οι άνθρωποι από την εκκλησία δεν παίζουν παιχνίδια εδώ. Ότι δε χρησιμοποιούν τη θρησκεία σαν την ίδια παλιά μέθοδο αυτοβοήθειας που σε ανεβάζει, και που ο κόσμος προσφέρει καθημερινά. Χρειάζονται τη μεγαλοπρέπεια και το μεγαλείο του Θεού να τους σκεπάζει σα γαλαξίας ελπίδας. Χρειάζονται το ανεξιχνίαστο πρόσωπο του σταυρωμένου και αναστημένου Χριστού να τους αγκαλιάζει με αγάπη, καθώς το αίμα κυλάει στο πρόσωπο και στα χέρια του. Και χρειάζονται τον ακλόνητο βράχο του λόγου του Θεού κάτω απ' τα πόδια τους.

Ο Ακλόνητος Βράχος του Λόγου του Θεού

Χρειάζονται να μας ακούν να τραγουδούμε με όλη μας την καρδιά και το πνεύμα,

Ω τρομαγμένοι εσείς πιστοί, καινούριο θάρρος πάρτε,
τα σύννεφα που φαίνονται βαριά και σκοτεινά,
παρηγοριά και έλεος γεμάτα, θα περάσουν,
και θα δροσίσουν τη δική σας ταπεινή καρδιά.

Γρήγορα θα ξεδιπλωθούν τα άγια σχέδιά Του,
κάθε στιγμή, κάθε λεπτό, λίγο πιο καθαρά,
κι αν το μπουμπούκι έμοιαζε κλειστό και πικραμένο,
στα ανοιγμένα πέταλα θα λάμψει η ομορφιά.

Χρειάζονται να ακούσουν την ακατανίκητη χαρά μέσα στη θλίψη καθώς τραγουδούμε:

Ο όρκος, η διαθήκη και το αίμα Του,
μου δίνουν δύναμη καθώς παλεύω στα νερά.
Όταν τριγύρω, στήριγμα δε βρίσκω πουθενά,
Αυτός είναι για μένα ελπίδα, σιγουριά.

Αν με ρωτήσετε, “Δε χρειάζεται ο κόσμος να δει ευτυχισμένους Χριστιανούς ώστε να γνωρίσει την αλήθεια της πίστης μας και να ελκυστεί στο μεγάλο Σωτήρα;” Η απάντησή μου είναι ναι, ναι, ναι. Και χρειάζονται να δουν ότι η ευτυχία μας είναι το ακατανίκητο έργο του Χριστού μέσα στη θλίψη – μια θλίψη πιθανώς βαθύτερη απ' ό, τι θα μπορούσαν ποτέ να φανταστούν ότι βιώνουμε κάθε μέρα. Χρειάζονται να δουν ότι είμαστε “λυπημένοι, πάντοτε όμως χαρούμενοι.”

Επομένως, ας αναζητήσουμε αυτόν το βράχο που βρίσκεται κάτω από τα πόδια μας τώρα – το βράχο του λόγου του Θεού. Το τι σκέφτεται ο John Piper και ο Jason Meyer δε μετρά καθόλου μπροστά σ' αυτό που σκέφτεται ο Θεός. Ας ανατρέξουμε λοιπόν στη Βίβλο για να δούμε αν έχουν έτσι τα πράγματα.

“Τι Χρειάζεται ο Κόσμος”- Γιατί το Τονίζουμε

Θα εστιάσουμε την προσοχή μας στο Β' Κορινθίους 6:3-10. Γιατί δίνω έμφαση στο τι χρειάζεται ο κόσμος; Γιατί θεωρώ ότι η ουσία αυτού του κηρύγματος επικεντρώνεται στο ότι ο κόσμος χρειάζεται από την εκκλησία την ακατανίκητη χαρά μας εν Χριστώ μέσα στον πόνο και στη θλίψη; Η απάντηση βρίσκεται στα εδάφια 3 και 4. Ο Παύλος λέει: “Κανένα πρόσκομμα δε φέρνουμε σε κανένα, για να μη δυσφημηθεί το έργο μας. Αντίθετα, με κάθε τρόπο συστήνουμε τον εαυτό μας σαν υπηρέτες του Θεού.”

Με άλλα λόγια, ο Παύλος λέει : Σ' αυτό το κεφάλαιο σκοπεύω να απομακρύνω κάθε εμπόδιο (πρόσκομμα) και να συστήσω τη διακονία μας – τη ζωή μας και το μήνυμα που φέρνουμε. Δεν θέλει η εκκλησία της Κορίνθου και ο κόσμος να τον διαγράψουν, να απομακρυνθούν, να μην κατανοήσουν τι διδάσκει και ποιον αντιπροσωπεύει. Θέλει να τους κερδίσει. Αν εσείς θέλετε να χρησιμοποιείτε τη γλώσσα του marketing μιλώντας στους ανθρώπους για το Θεό, προσέξτε πώς το κάνει ο Παύλος.

Ένας Απόστολος που Προσπαθεί να Κερδίσει Ανθρώπους

Είναι εκπληκτικό το τι κάνει εδώ ο Παύλος. Πολλοί από τους “ειδήμονες” υπεύθυνους του ευαγγελισμού στις εκκλησίες σήμερα, δεν θα μπορούσαν να εντάξουν σε καμία από τις μεθόδους που χρησιμοποιούν, τον τρόπο με τον οποίο εδώ ο Παύλος απομακρύνει τα εμπόδια και συστήνει το Χριστιανισμό. Μερικοί, μάλιστα, θα έλεγαν: Παύλε, εσύ δεν απομακρύνεις τα εμπόδια, εσύ δημιουργείς εμπόδια. Ας παρακολουθήσουμε, λοιπόν, πώς ο Παύλος απομακρύνει τα εμπόδια και συστήνει τη διακονία του. Αυτό, λέει τελικά πως, χρειάζεται ο κόσμος.

Ο Παύλος ακολουθεί τρία βήματα: περιγράφει τις δοκιμασίες που υποφέρει, περιγράφει το χαρακτήρα που προσπαθεί να δείξει και περιγράφει τα παράδοξα της Χριστιανικής ζωής.

Οι Δοκιμασίες που Υποφέρει

Πρώτα, περιγράφει τις δοκιμασίες που υποφέρει για το Χριστό (Β' Κορινθίους 6:3-5):

“Κανένα πρόσκομμα δε φέρνουμε σε κανένα, για να μη δυσφημηθεί το έργο μας. Αντίθετα, με κάθε τρόπο συστήνουμε τον εαυτό μας σαν υπηρέτες του Θεού: με τη μεγάλη υπομονή μας, με τις θλίψεις, με τις δυσχέρειες, τις στενοχώριες, τις κακοποιήσεις, τις φυλακίσεις, τις εναντίον μας εξεγέρσεις, τις ταλαιπωρίες, τις αγρύπνιες, την πείνα.”

Αναρωτηθείτε, λοιπόν: Πώς τα λόγια αυτά απομακρύνουν τα εμπόδια; Πώς συστήνουν τη διακονία του; Γιατί δεν απωθούν τους ανθρώπους αλλά μάλλον τους ελκύουν;

Ο Χαρακτήρας που Δείχνει

Δεύτερον, περιγράφει το χαρακτήρα που προσπαθεί να δείξει (Β' Κορινθίους 6:6-7):

“...με την εντιμότητα, τη γνώση της αλήθειας, την ανεκτικότητα, την καλοσύνη, τη φώτιση του Αγίου Πνεύματος, την ανυπόκριτη αγάπη, με το κήρυγμα για την αλήθεια, με τη δύναμη του Θεού, με τα όπλα της σωτηρίας τα επιθετικά και τα αμυντικά [πιθανώς τη μάχαιρα του Πνεύματος από τη μια μεριά και την ασπίδα της πίστεως από την άλλη, Εφεσίους 6:16-17].

Επομένως, αντί να νοιώθει πικραμένος και απογοητευμένος και θυμωμένος και αγανακτισμένος με όλες τις θλίψεις και τις δυσχέρειες και τις στενοχώριες και τις ταλαιπωρίες και τις αγρύπνιες, με τη χάρη του Θεού, ο Παύλος δείχνει υπομονή, καλοσύνη και αγάπη. Το φρόνημά του δεν έχει καμφθεί από τις δυσκολίες της διακονίας του. Ζώντας με τη βοήθεια του Πνεύματος του Αγίου, έχει βρει τα μέσα που χρειάζεται για να δίνει και να μη γογγύζει. Για να περιμένει μάλλον με υπομονή την ώρα του Θεού, παρά να λυπάται τον εαυτό του. Για να δείχνει μάλλον καλοσύνη στους ανθρώπους, παρά να τα βάζει μαζί τους.

Τα Παράδοξα της Χριστιανικής Ζωής

Και τρίτον, ο Παύλος περιγράφει τα παράδοξα της χριστιανικής ζωής (Β' Κορινθίους 6:8-10)

“Δοκιμάζουμε δόξα και ατίμωση, δυσφήμηση και έπαινο. Μας θεωρούν λαοπλάνους, και όμως λέμε την αλήθεια. Μας αγνοούν και όμως γινόμαστε γνωστοί. Φτάνουμε στο θάνατο, και να που ζούμε. Μας βασανίζουν, αλλά δεν πεθαίνουμε. Είμαστε λυπημένοι, πάντοτε όμως χαρούμενοι. Είμαστε φτωχοί, κάνουμε όμως πολλούς να πλουτίσουν. Τίποτα δεν έχουμε και τα πάντα κατέχουμε.”

Όταν περπατάς στο φως και διακονείς με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος, και λες την αλήθεια με “εντιμότητα, γνώση, ανεκτικότητα, καλοσύνη και αγάπη,” κάποιοι θα σε εκτιμήσουν και κάποιοι θα σε περιφρονήσουν (εδάφιο 8α), κάποιοι θα σε δυσφημήσουν και κάποιοι θα σε επαινέσουν (εδάφιο 8β). Και αυτή η περιφρόνηση και η δυσφήμηση μπορεί να εκφραστεί με το να σε αποκαλέσουν λαοπλάνο (εδάφιο 8γ). Δεν είσαι γνήσιος. Είσαι απλά ένας θρησκευόμενος υποκριτής.

Θυμηθείτε τι είπε ο Ιησούς, “Αλίμονο αν όλοι οι άνθρωποι σας επαινούν, γιατί το ίδιο έκαναν κι οι πρόγονοί τους στους ψευδοπροφήτες.” (Λουκάς 6:26). Αυτό σημαίνει ότι στο μυαλό του Παύλου μια ανάμικτη ανταπόκριση (κάποιοι τον εκτιμούσαν και τον επαινούσαν και κάποιοι τον περιφρονούσαν και τον δυσφημούσαν) συνηγορούσε υπέρ του. Αφαιρούσε το πρόσκομμα που εκφραζόταν με τη σκέψη: Δεν μπορεί να είσαι αληθινός προφήτης γιατί όλοι μιλούν με καλά λόγια για σένα.

Αντιλήψεις των Έξω με Κάποια Δόση Αλήθειας

Στη συνέχεια ακολουθούν άλλα έξι παράδοξα. Αν δεν προσέξετε, μπορεί να νομίσετε πως ο Παύλος διορθώνει λαθεμένες αντιλήψεις σχετικά με τους Χριστιανούς, αλλά δεν είναι έτσι. Όλες αυτές οι αντιλήψεις που ο κόσμος έχει για τους Χριστιανούς έχουν μια δόση αλήθειας. Όμως ο Παύλος λέει: Αυτό που βλέπετε είναι αληθινό, αλλά δεν είναι όλη η αλήθεια ούτε η ουσιώδης αλήθεια.

Εδάφιο 9α: Μας βλέπετε σαν ανθρώπους που “μας αγνοούν και όμως γινόμαστε γνωστοί.” Ναι, είμαστε ένα τίποτα μέσα στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Μια μικρή μερίδα ανθρώπων που ακολουθούμε έναν σταυρωμένο και αναστημένο βασιλιά. Όμως μας γνωρίζει ο Θεός, και αυτό είναι που μετράει. (Α' Κορινθίους 8:3, Γαλάτες 4:9).

Εδάφιο 9β: Μας βλέπετε σαν να “φτάνουμε στο θάνατο, και να που ζούμε.” Ναι, πεθαίνουμε κάθε μέρα. Είμαστε σταυρωμένοι μαζί με το Χριστό. Μερικούς από μας τους βάζουν στη φυλακή και τους σκοτώνουν. Όμως να που ζούμε επειδή ο Χριστός είναι η ζωή μας τώρα, και αυτός θα μας αναστήσει από τους νεκρούς.

Εδάφιο 9γ: Μας βλέπετε σαν να “μας βασανίζουν αλλά δεν πεθαίνουμε.” Ναι, υπομένουμε πολλά ανθρώπινα βάσανα και την πολύπλευρη παιδεία του Θεού, αλλά ξανά και ξανά Εκείνος μας γλιτώνει από το θάνατο. Και θα συνεχίσει να μας γλιτώνει μέχρι να ολοκληρωθεί το έργο μας.

Εδάφιο 10α: Μας βλέπετε σαν να είμαστε “λυπημένοι, πάντοτε όμως χαρούμενοι.” Ναι, είμαστε λυπημένοι. Υπάρχουν αναρίθμητοι λόγοι που μας ματώνουν την καρδιά. Αλλά ακόμα κι έτσι, δεν παύουμε να χαιρόμαστε, πράγμα που είναι ένα από τα μεγαλύτερα παράδοξα της Χριστιανικής ζωής!

Εδάφιο 10β: Μας βλέπετε σαν να “είμαστε φτωχοί, κάνουμε όμως πολλούς να πλουτίσουν.” Ναι, είμαστε φτωχοί μέσα στον πλούτο αυτού του κόσμου. Όμως δε ζούμε για να γίνουμε πλούσιοι με περιουσιακά στοιχεία, ζούμε για να κάνουμε τους ανθρώπους πλούσιους με τον Ιησού.

Εδάφιο 10γ: Μας βλέπετε σαν να είμαστε άνθρωποι που “τίποτα δεν έχουμε και τα πάντα κατέχουμε.” Υπό μίαν έννοια, θεωρούμε τα πάντα ζημία σε σχέση με το ασύγκριτα ανώτερο αγαθό της γνώσης του Χριστού Ιησού (Φιλιππησίους 3:8). Όμως στην πραγματικότητα, είμαστε παιδιά του Θεού και αφού είμαστε παιδιά, είμαστε και κληρονόμοι του Θεού και συγκληρονόμοι του Χριστού (Ρωμαίους 8:17). Σε κάθε Χριστιανό, ο Παύλος λέει, “Όλα είναι δικά σας: και ο Παύλος και ο Απολλώς και ο Κηφάς. Σ' εσάς ανήκει όλος ο κόσμος, και η ζωή και ο θάνατος, και το παρόν και το μέλλον. Όλα σ' εσάς ανήκουν. Και εσείς ανήκετε στο Χριστό, και ο Χριστός στο Θεό.” (Α' Κορινθίους 3:21-23).

Αντίθετα Εντελώς από το Ευαγγέλιο της Ευημερίας

Τώρα κάντε ένα βήμα πίσω και θυμηθείτε τι είπε ο Παύλος στο εδάφιο 3: “ Κανένα πρόσκομμα δε φέρνουμε σε κανένα, για να μη δυσφημηθεί το έργο μας. Αντίθετα, με κάθε τρόπο συστήνουμε τον εαυτό μας σαν υπηρέτες του Θεού.” Απομακρύνει ό,τι στέκει σαν εμπόδιο (πρόσκομμα) στην πίστη και συστήνει την αλήθεια και την αξία της διακονίας του – της ζωής του, του μηνύματός του, του Κυρίου του. Και το κάνει με έναν τρόπο εντελώς αντίθετο απ' ό, τι “το ευαγγέλιο της ευημερίας”.

Ποιο είναι το εμπόδιο που απομακρύνει; Απομακρύνει σαν εμπόδιο, την ενδεχόμενη σκέψη κάποιου ότι ο Παύλος είναι στη διακονία αυτή για τα λεφτά, ή για γήινες ανέσεις και ευκολίες. Δίνει όσες αποδείξεις μπορεί για να δείξει ότι δεν είναι Χριστιανός, ούτε ασχολείται μ' αυτή τη διακονία, προσδοκώντας γήινα οφέλη. Όμως υπάρχουν πολλοί ιεροκήρυκες σήμερα που σκέφτονται με τελείως αντίθετο τρόπο. Πιστεύουν πως συστήνουν τη διακονία τους με το να έχουν ένα πολυτελές σπίτι και ένα πολυτελές αυτοκίνητο και πολυτελή ρούχα. Για να το πούμε απλά, δεν ήταν αυτός ο τρόπος σκέψης του Παύλου. Εκείνος πίστευε ότι αυτά τα πράγματα αποτελούσαν εμπόδια.

Ελκύοντας Ανθρώπους στο Χριστό για Λάθος Λόγο

Γιατί πίστευε ότι αυτά τα πράγματα αποτελούσαν εμπόδια; Επειδή, αν έλκυαν αυτά κάποιον στο Χριστό, θα ήταν για λάθος λόγο. Θα ήταν, γιατί κάποιοι θα πίστευαν ότι ο Ιησούς κάνει τους ανθρώπους πλούσιους και κάνει τη ζωή άνετη και εύκολη. Κανείς δε θα έπρεπε να έρχεται στο Χριστό γι' αυτό το λόγο. Πόλοι έλξης για να έρθει κάποιος στο Χριστό, όπως ένας επιτυχημένος και πλούσιος τρόπος ζωής καθώς και μια χαζοχαρούμενη, ζωηρή, ξέγνοιαστη, κεφάτη, επιπόλαιη χαριτολογία, που εμφανίζεται σαν χαρά εν Χριστώ, θα τραβήξουν κάποιους ανθρώπους, όχι όμως επειδή βλέπουν τη δόξα του Χριστού ούτε γιατί η Χριστιανική ζωή παρουσιάζεται σαν το Δρόμο προς το Γολγοθά. Πολλοί εξαπατώνται, νομίζοντας ότι έρχονται στο Χριστό μ' αυτόν τον τρόπο.

Πώς, λοιπόν, ο Παύλος συστήνει τη διακονία του – τη ζωή του, το μήνυμά του, τον Κύριό Του; Εδάφιο 4: “Με κάθε τρόπο συστήνουμε τον εαυτό μας σαν υπηρέτες του Θεού.” Πώς; Δείχνοντας πως το να γνωρίζει κανείς το Χριστό, να γνωρίζεται από το Χριστό, να έχει αιώνια ζωή μαζί με το Χριστό είναι καλύτερο από όλα τα γήινα πλούτη και την ευημερία και την άνεση. Συστήνουμε τη ζωή και τη διακονία μας με τις θλίψεις. Συστήνουμε τη ζωή και τη διακονία μας με τις στενοχώριες. Συστήνουμε τη ζωή και τη διακονία μας με τις αγρύπνιες. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι ο Χριστός είναι αληθινός για μας, και ότι ο Χριστός είναι άπειρα πολύτιμος, πιο επιθυμητός από όλα τα πλούτη και την άνεση αυτού του κόσμου. Αυτή είναι η σύστασή μας: Όταν τριγύρω, στήριγμα δε βρίσκω πουθενά, αυτός είναι για μένα ελπίδα, σιγουριά.

Λυπημένοι – Πάντοτε Όμως Χαρούμενοι

Τι σημαίνει (εδάφιο 10) ότι ένας από τους τρόπους που ο Παύλος συστήνει τον εαυτό του στον κόσμο είναι ότι ήταν λυπημένος και όμως πάντοτε χαρούμενος; Σημαίνει ότι ο κόσμος χρειάζεται από την εκκλησία την ακατανίκητη χαρά μας με τον Ιησού μέσα στον πόνο και τη θλίψη.

Θα κλείσω με δύο εικόνες που δείχνουν το “λυπημένοι και όμως πάντοτε χαρούμενοι.” Τη μία από τον Ιησού και την άλλη από τον Παύλο.

Μία Εικόνα από τον Ιησού

Όταν ο Ιησούς είπε στο ευαγγέλιο του Ματθαίου 5: 11-12, “Μακάριοι είστε όταν σας χλευάσουν και σας καταδιώξουν και σας κακολογήσουν με κάθε ψεύτικη κατηγορία εξαιτίας μου. Να αισθάνεστε χαρά και αγαλλίαση, γιατί θ' ανταμειφθείτε με το παραπάνω στους ουρανούς,” νομίζετε πως τυχαία, τα αμέσως επόμενα λόγια του ήταν, “Εσείς είστε το αλάτι της γης...Εσείς είστε το φως του κόσμου;” Δεν πιστεύω πως ήταν τυχαίο. Πιστεύω πως η νοστιμιά του αλατιού που ο κόσμος έχει ανάγκη να γευτεί, και η λαμπερότητα του φωτός που ο κόσμος έχει ανάγκη να δει, είναι ακριβώς αυτή η ακατανίκητη χαρά μέσα στη θλίψη.

Χαρά όταν είσαι υγιής; Χαρά όταν είσαι πλούσιος και όλα σου πάνε καλά; Και όταν όλοι λένε καλά λόγια για σένα; Γιατί να παραξενευτούν γι' αυτό οι άνθρωποι; Αυτό συμβαίνει ήδη και σ' αυτούς. Όμως ακατανίκητη χαρά μέσα στη θλίψη – αυτό δεν τους συμβαίνει. Αυτό ήρθε ο Ιησούς να δώσει σε τούτο τον πεσμένο, ταλαιπωρημένο από τον πόνο, συντριμμένο από την αμαρτία κόσμο.

Μία εικόνα από τον Παύλο

Ή σκεφτείτε την αγωνία του Παύλου για τους Ιουδαίους συμπατριώτες του που χάνονταν όπως αναφέρεται στην επιστολή προς Ρωμαίους 9:2-3. Θυμηθείτε πως ο Παύλος είπε στην προς Φιλιππησίους 4:4, “Να χαίρεστε πάντοτε με τη χαρά που δίνει η κοινωνία με τον Κύριο. Θα το πω και πάλι: να χαίρεστε.” Αλλά στην προς Ρωμαίους 9:2-3, ο ίδιος γράφει, “Λυπούμαι πάρα πολύ, και μια θλίψη βαραίνει αδιάκοπα την καρδιά μου. Φτάνω στο σημείο να εύχομαι να χωριζόμουν εγώ από το Χριστό, αρκεί να πήγαιναν κοντά του οι ομοεθνείς αδερφοί μου.”

Μη σας διαφύγει το τρομερό βάρος της λέξης “αδιάκοπα” στο εδάφιο 2. “Λυπούμαι πάρα πολύ, και μια θλίψη βαραίνει αδιάκοπα την καρδιά μου” επειδή οι συμπατριώτες μου πεθαίνουν χωρίς να έχουν πιστέψει στο Μεσσία, αποκομμένοι απ' αυτόν. Μήπως ακυρώνει εδώ ο Παύλος την ίδια του την εντολή να χαίρεται πάντοτε; Όχι. Επειδή ο ίδιος είπε στη Β' Κορινθίους 6:10, Είμαστε λυπημένοι, πάντοτε όμως χαρούμενοι.

Τι Χρειάζεται ο Κόσμος από Εμάς

Αυτό δε χρειάζεται ο κόσμος από μας; Φαντάσου τη σκηνή: Κάθεσαι στο τραπέζι του αγαπημένου σου εστιατορίου απέναντι σε κάποιον για τον οποίο πραγματικά νοιάζεσαι και ο οποίος δεν πιστεύει στο Χριστό. Του έχεις ξαναμιλήσει για το ευαγγέλιο και δεν έχει ενδιαφερθεί. Ο Θεός σου δίνει αυτή τη φορά την ευκαιρία να τον παρακαλέσεις. Και σου δίνει το δώρο των δακρύων. Και λες: “Θέλω τόσο πολύ να πιστέψεις και να ακολουθήσεις τον Ιησού μαζί μου. Θέλω να έχεις αιώνια ζωή. Θέλω να είμαστε και οι δυο μαζί με το Χριστό για πάντα. Θέλω κι εσύ να χαρείς, συνειδητοποιώντας ότι οι αμαρτίες σου έχουν συγχωρηθεί και ότι ο Ιησούς είναι φίλος σου. Και δεν αντέχω στην ιδέα ότι θα σε χάσω. Είναι σαν ένα τεράστιο βάρος να μου πλακώνει την καρδιά.”

Αυτό δε χρειάζεται από μας ο κόσμος; Όχι απλώς μια πρόσκληση στη χαρά. Όχι απλώς μια πονεμένη έκφραση ανησυχίας. Αλλά και τον πόνο και τη χαρά μαζί έτσι όπως δεν τα έχουν ξαναδεί ποτέ. Έτσι όπως δεν έχουν νοιώσει ξανά να τους αγαπούν. Ακατανίκητη χαρά με τον Ιησού μέσα στη θλίψη, που δεν την έχουν ξαναδεί ποτέ. Και με τη χάρη του Θεού, ίσως έτσι δώσουμε τη γεύση του αλατιού πάνω στη γη και τη λαμπρότητα του φωτός σ' αυτόν τον κόσμο.

Θα το πω για τελευταία φορά: Αυτό που χρειάζεταια ο κόσμος από την εκκλησία – από μας – είναι η ακατανίκητη χαρά μας με τον Ιησού μέσα στον πόνο και τη θλίψη.

Ακατανίκητη Χαρά μέσα στον Πόνο και τη Θλίψη

Έτσι σύστηνε ο Παύλος τη διακονία του. Μακάρι κι εμείς στη Βηθλεέμ έτσι να συστήνουμε το Χριστό. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Παύλος κλείνει το πιο σημαντικό κεφάλαιο της Βίβλου – επιστολή προς Ρωμαίους κεφάλαιο 8 – με λόγια που σκοπό έχουν να διαφυλάξουν τη χαρά σας και τη χαρά μου καθώς αντιμετωπίζουμε τον πόνο και την απώλεια.

“Τι να προσθέσουμε σ' αυτά; Όταν είναι ο Θεός με το μέρος μας, ποιος μπορεί να είναι εναντίον μας; Ο Θεός δε λυπήθηκε ούτε το μονογενή του Υιό, αλλά τον παρέδωσε στο θάνατο για χάρη όλων μας. Δε θα μας δωρίσει, λοπόν, μαζί μ' αυτόν τα πάντα; Ποιος μπορεί να κατηγορήσει αυτούς που διάλεξε ο Θεός; Κανείς, γιατί ο Θεός ο ίδιος τους δικαιώνει. Και ποιος θα τους καταδικάσει; Κανείς, γιατί ο Χριστός πέθανε για μας. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά κι αναστήθηκε και βρίσκεται τώρα στα δεξιά του Θεού, όπου μεσολαβεί για μας. Τι, λοιπόν, μπορεί να μας χωρίσει από την αγάπη του Χριστού; Μήπως τα παθήματα, οι στενοχώριες, οι διωγμοί, η πείνα, η γύμνια, οι κίνδυνοι ή ο μαρτυρικός θάνατος; Σύμφωνα με τη Γραφή: Για σένα πεθαίνουμε όλη την ημέρα. Μας μεταχειρίζονται σαν πρόβατα που τα πάνε για σφαγή. Εμείς όμως υπερνικούμε μέσα απ' όλες αυτές τις δυσκολίες με τη βοήθεια του Χριστού, ο οποίος μας αγάπησε. Κι είμαι πραγματικά βέβαιος πως ούτε θάνατος ούτε ζωή ούτε άγγελοι ούτε άλλες ουράνιες δυνάμεις ούτε παρόντα ούτε μέλλοντα ούτε κάτι άλλο είτε στον ουρανό είτε στον άδη ούτε κανένα άλλο δημιούργημα θα μπορέσουν ποτέ να μας χωρίσουν από την αγάπη του Θεού για μας, όπως αυτή φανερώθηκε στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού του Κυρίου μας.” (Ρωμαίους 8:31-39)

Επομένως, Βηθλεέμ, μακάρι ο κόσμος να γευτεί την ακατανίκητη χαρά σας μέσα στον πόνο και τη θλίψη.