۱) به منظور آنکه شخصی نجات‌یافته باشد، و ابدیت را در حضور خدا سپری کند، و از حضورش لذت برد، باید تا به آخر در ایمان استوار و ثابت قدم ماند (اول قرنتیان ۱۵:‏۲؛ کولسیان ۱:‏۲۲-‏۲۳؛ لوقا ۸:‏۱۱-‏۱۵؛ متی ۱۰:‏۲۲؛ مرقس ۱۳:۱۳؛ متی ۲۴:‏۱۳؛ عبرانیان ۱۴:۳؛ رومیان ۱۱:‏۲۰-‏۲۲؛ دوم تیموتائوس ۲:‏۱۱-‏۱۲؛ مکاشفه ۲:‏۷، ۱۰، ۱۱، ۱۷، ۲۵، ۲۶؛ ۳:‏۵، ۱۱، ۱۲، ۲۱).

۲) یک شیوۀ زندگی مطیعانه، که از ایمان سرچشمه می‌گیرد، لازمۀ آن نجات نهایی است.(عبرانیان ۱۴:۱۲؛ رومیان ۸:‏۱۳؛ غلاطیان ۵:‏۱۹-‏۲۱؛ افسسیان ۵:۵؛ اول قرنتیان ۶:‏۱۰؛ اول یوحنا ۳:‏۴-‏۱۰، ۱۴؛ ۴:‏۲۰؛ یوحنا ۸:‏۳۱؛ لوقا ۱۰:‏۲۸؛ متی ۶:‏۱۴-‏۱۵؛ ۱۸:‏۳۵؛ پیدایش ۱۸:‏۱۹؛ ۲۲:‏۱۶-‏۱۷؛ ۲۶:‏۴۵؛ دوم تیموتائوس ۲:‏۱۹). این بدان معنا‌نیست که خدا از ما می‌طلبد که کامل باشیم (فیلیپیان ۳:‏۱۲-‏۱۳؛ اول یوحنا ۱:‏۸-‏۱۰؛ متی ۶:‏۱۲).

۳) کسی‌که به راستی‌تولد دوباره یافته باشد، در ایمان استوار و ثابت قدم می‌ماند؛ و این خداست که در عمل می‌باشد، تا او را استوار نگاه دارد (اول پطرس ۱:‏۵؛ یوحنا ۶:‏۳۷-‏۳۹؛ ۱۰:‏۲۶-‏۳۰؛ فیلیپیان ۱:‏۶؛ اول تسالونیکیان ۳:‏۱۱-‏۱۳؛ ۵:‏۲۴؛ رومیان ۸:‏۱-‏۴، ۲۸-‏۳۰؛ افسسیان ۱:‏۴-‏۵).

۴) در کتاب‌مقدس دربارۀ اشخاصی‌می‌خوانیم که مسیحی‌بوده‌اند، اما در ایمان سقوط کرده‌اند (لوقا ۸:‏۱۳-‏۱۴؛ عبرانیان ۶:‏۴-‏۵؛ ۱۰:‏۲۶-‏۲۹). یوحنا خاطرنشان می‌سازد که سقوط و رویگردانی چنین افرادی ثابت می‌کند که آنها در واقع هیچ‌گاه مسیحی‌نبوده‌اند (اول یوحنا ۲:‏۱۹؛ عبرانیان ۶:‏۹؛ یوحنا ۸:‏۳۱؛ کولسیان ۱:‏۲۲، ۲۳؛ عبرانیان ۳:‏۶، ۱۴).

۵) آیا باید این را در نظر داشته باشیم که ممکن است ما هم جزو کسانی‌باشیم که در ایمانشان سقوط می‌کنند؟ جواب مثبت است، اگر ما نیز بر رفتار و کرداری پافشاری کنیم که از بی‌ایمانی سرچشمه می‌گیرند.

پولس رسول این مهم را در نظر داشت که اگر خود نیز مراقب دویدنش در مسابقه نمی‌بود، چه بسا ممکن بود او هم مردود می‌شد (اول قرنتیان ۹:‏۲۷). او به کلیسای مغرور قرنتس حکم نمود تا به این مهم بیندیشند که امکانش وجود دارد جزو مردودانی باشند که سقوط می‌کنند (اول قرنتیان ۱۰:‏۱۲؛ این آیه‌را با دقت، و با توجه به محتوای آیات ۹:‏۲۴-‏۱۰:‏۱۳، مطالعه نمایید).

پولس در این آیات نیز به ما هشدار می‌دهد: رومیان ۱۱:‏۲۰-‏۲۲؛ غلاطیان ۵:‏۲-‏۲۱؛ افسسیان ۵:۵.

نویسندۀ عبرانیان نیز به همین شکل هشدار می‌دهد: عبرانیان ۲:‏۱-‏۳؛ ۳:‏۱۲-‏۱۴؛ ۴:‏۱، ۱۱؛ ۶:‏۴-‏۶؛ ۱۰:‏۲۶-‏۳۱؛ ۲۵:۱۲.

۶) به ما حکم شده تا خود را بیازماییم که آیا در ایمان هستیم یا خیر (دوم قرنتیان ۱۳:‏۵؛ دوم پطرس ۱:‏۱۰).

۷) به ما حکم شده تا «اطمینان از نجات» را تجربه کنیم، و از ما انتظار می‌رود تا از آن اطمینان لذت ببریم (اول یوحنا ۵:‏۱۳؛ عبرانیان ۶:‏۱۱؛ ۱۰:‏۲۲).

۸) تعلیم کتاب‌مقدس در خصوص آموزۀ «اطمینان از نجات» را باید در چارچوب این حقایق بررسی‌کرد که خدا کسانی‌را که پیوسته در بی‌ایمانی‌گام برداشته، و بر آن پافشاری می‌کنند، به شدت و به هولناکی تهدید می‌کند؛ و در مقابل، به کسانی‌که اعتمادشان را بر او می‌نهند، وعده‌های پرشکوهی می‌دهد.

با جدی گرفتن وعده‌های پرشکوه خدا، و هشدارها و تهدیدهای او در کتاب‌مقدس، می‌توانیم در ایمان استوار و ثابت قدم بوده، و در نتیجه، از نجاتمان مطمئن و خاطرجمع بمانیم (عبرانیان ۱۰:‏۱۹-‏۳۱؛ همچنین تثنیه فصل ۲۸).

کشیش جان و کشیش تام