Ο Κ.Σ.Λιούις είναι ένας από τους πέντε ανθρώπους που δεν βρίσκονται πια στη ζωή και έχουν διαμορφώσει τον τρόπο που βλέπω και αντιδρώ στον κόσμο αυτό. Παρ’ όλα αυτά, δεν είναι βάσιμος οδηγός για σημαντικές θεολογικές υποθέσεις. Η επίμονη έμφασή του είναι ότι οι άνθρωποι δεν ‘στέλνονται’ στην κόλαση, αλλά γίνονται οι ίδιοι η δική τους κόλαση. Η έμφασή του είναι στο ότι πρέπει να δούμε «το χαμό ενός κακού ανθρώπου όχι σαν μια καταδίκη που του έχει επιβληθεί, αλλά σαν ένα απλό γεγονός που είναι το ίδιο άτομο.» Για όλες τις σχετικές αναφορές, δείτε Martindale& Root, ‘The Quotable Lewis,’ (σελ.288-295)

Αυτό του δίνει την τάση να λέει, «όσοι βρίσκονται στην κόλαση την έχουν επιλέξει.» Και αυτό οδηγεί κάποιους που  ακολουθούν τον Λιούις σ’ αυτήν την έμφαση να λένε πράγματα όπως, «Το μόνο που ο Θεός κάνει τελικά με τους ανθρώπους είναι να τους δίνει αυτό που επιθυμούν.»

Πηγαίνω από τα λόγια του Ιησού σ’ αυτό τον τρόπο σκέψης και βρίσκω τον εαυτό μου σε ένα διαφορετικό κόσμο ομιλίας και συναισθημάτων. Νομίζω πως είναι περιπλανητικό να λέμε πως η κόλαση δίνει στους ανθρώπους αυτό που θέλουν πιο πολύ. Δεν λέω πως δεν υπάρχει καθόλου αλήθεια σε αυτό το συναίσθημα, ίσως στους Προς Ρωμαίους 1:24-28.   Λέω πως δεν είναι μία ερμηνεία που θα έδιναν οι περισσότεροι, λαμβάνοντας υπ’ όψιν την πραγματικότητα της κόλασης. Λέω ότι ο τρόπος που ο Λιούις χειρίζεται το θέμα της κόλασης και ο τρόπος που το χειρίζεται ο Χριστός είναι πολύ διαφορετικοί. Και φυσικά θα ήταν καλό να ακολουθήσουμε τον τρόπο του Χριστού.

Η δυστυχία της κόλασης θα είναι τόσο μεγάλη που κανένας δεν θα θέλει να βρίσκεται εκεί. Θα κλαίνε και θα τρίζουν τα δόντια τους. (Κατά Ματθαίον 8:12.) Μέσα από τους λυγμούς τους δεν θα λένε, «το θέλω πράγματι αυτό.» Δεν θα μπορέσουν να πουν μέσα στις φλόγες της λίμνης της φωτιάς,(Αποκάλυψις Ιωάννου 20:14) «το θέλω πράγματι αυτό.» «ο καπνός από τα βασανιστήρια τους θ’ ανεβαίνει αιώνια, και δε θα βρίσκουν ανάπαυση μέρα και νύχτα .» (Αποκάλυψις Ιωάννου 14:11.) Κανείς δεν θέλει κάτι τέτοιο.

Όταν υπάρχουν δύο επιλογές, και διαλέγεις τη μία έναντι της άλλης, δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι θέλεις την άλλη, κυρίως αν έχεις άγνοια ως προς το αποτέλεσμα και των δύο.
Οι άνθρωποι που δεν πιστεύουν, δεν γνωρίζουν ούτε για το Θεό, ούτε για την κόλαση. Αυτή η άγνοια δεν είναι αθωότητα. . Πέρα από την αναγέννηση της χάρης, όλοι οι άνθρωποι «με τα άδικα έργα τους συγκαλύπτουν την αλήθεια.» (Προς Ρωμαίους 1:18.)

Ο άνθρωπος που απορρίπτει το Θεό δεν γνωρίζει την παραμικρή φρίκη της κολάσεως. Ο λόγος μπορεί να είναι είτε επειδή δεν πιστεύει στην ύπαρξή της, ή επειδή έχει πείσει τον αυτό του πως είναι προτιμότερο να την ανεχθεί κανείς από τον παράδεισο.

Αλλά οτιδήποτε πιστεύει ή δεν πιστεύει, όταν επιλέγει να εναντιωθεί προς τον Θεό, κάνει λάθος και για τον Θεό και για την κόλαση. Εκείνη τη στιγμή, δεν προτιμάει την πραγματική κόλαση αντί για τον αληθινό Θεό. Είναι τυφλός και για τα δύο. Δεν κατανοεί την αληθινή δόξα του Θεού, και δεν κατανοεί την πραγματική φρίκη της κολάσεως.

Έτσι όταν κάποιος επιλέγει ενάντια του Θεού, και στην ουσία επιλέγει την κόλαση -η όταν αστειευόμενος λέει ότι προτιμάει να είναι στην κόλαση με τους φίλους του παρά στον παράδεισο με ανιαρούς ανθρώπους της θρησκείας-δεν γνωρίζει τι κάνει. Αυτό που απορρίπτει δεν είναι ο αληθινός παράδεισος (κανείς δεν θα είναι ανιαρός στον παράδεισο)και αυτό που ‘επιθυμεί’ δεν είναι η πραγματική κόλαση, αλλά μία υποφερτή κόλαση της φαντασίας του.

Όταν πεθάνει, δεν θα υπάρχουν λόγια να εκφράσουν το σοκ που θα υποστεί. Οι δυστυχίες του θα είναι τόσο μεγάλες που θα έκανε τα πάντα για μη χρειαστεί να τις υποστεί. Το ότι δεν εξαρτάται πλέον από αυτόν να μετανοήσει δεν σημαίνει ότι θέλει να βρίσκεται εκεί. Ο Ησαύ έκλαψε πικρά γιατί δεν μπορούσε να μετανοήσει.(Προς Εβραίους 12:17)  Η κόλαση στην οποία μπήκε ήταν μία απέραντη δυστυχία, και ήθελε να ξεφύγει. Η έννοια της κόλασης είναι η κραυγή, ‘το μισώ αυτό και θέλω να δραπετεύσω.’

Αυτό που θέλουν οι αμαρτωλοί δεν είναι η κόλαση, αλλά η αμαρτία. Το ότι η κόλαση είναι η αναπόφευκτη συνέπεια της αμαρτίας που δεν έλαβε συγχώρεση δεν κάνει τη συνέπεια πιο επιθυμητή. Δεν είναι αυτό που θέλουν οι άνθρωποι-σίγουρα δεν είναι κάτι που θέλουν ‘πιο πολύ.’ Το να θέλεις την αμαρτία δεν είναι ισοδύναμο του να θέλεις την κόλαση, όπως και το να θέλεις να φας σοκολάτα δεν σημαίνει ότι θέλεις την παχυσαρκία. Η του να θες να καπνίζεις δεν σημαίνει πως θες τον καρκίνο.

Υπό αυτήν την περιπλανητική έμφαση ότι είναι κάτι που ‘επιθυμούν περισσότερο’ οι άνθρωποι βρίσκεται και η ιδέα ότι ο Θεός δεν ‘στέλνει’ άτομα στην κόλαση. Αλλά αυτό είναι απλά μη βιβλικό. Ο Θεός σίγουρα στέλνει άτομα στην κόλαση. Καταδικάζει, και εκτελεί την καταδίκη. Μάλιστα, χειρότερα από αυτό. Ο Θεός δεν στέλνει απλά, ‘ρίχνει.’ «Κι όποιος δε βρέθηκε γραμμένος στο βιβλίο της ζωής ρίχτηκε κι αυτός στη λίμνη της φωτιάς.»  Αποκάλυψις Ιωάννου 20:15, Κατά Μάρκον 7:47, Κατά Ματθαίον 13:42 25:30

Ο λόγος που η Γραφή μιλάει για άτομα που ‘ θα ρίχνονται’ στην κόλαση, είναι πώς κανείς δεν πάει εκεί με τη θέλησή του, μόλις ανακαλύψει πως πραγματικά είναι η κόλαση. Κανείς δεν στέκεται στις όχθες της λίμνης του πυρός και βουτάει μέσα. Δεν το επιλέγουν, και δεν θα το θέλουν. Έχουν επιλέξει την αμαρτία. Η αμαρτία είναι αυτό που ήθελαν. Δεν θέλουν την τιμωρία. Όταν φτάσουν στις όχθες αυτής της πύρινης λίμνης, πρέπει να πεταχτούν μέσα. Όταν κάποιος λέει πως κανείς δεν βρίσκεται στην κόλαση που δεν επιθυμεί να είναι εκεί, δίνει  την λάθος εντύπωση πως η κόλαση βρίσκεται μέσα στα όρια από τι μπορεί να ανεχθεί κάποιος. Αναπόφευκτα δίνει την εντύπωση ότι είναι πιο υποφερτή απ’ ότι λέει ο Ιησούς ότι είναι.

Πρέπει να ρωτήσουμε, πως περιμένει ο Ιησούς οι ακροατές του να σκέφτονται και να αισθάνονται για τον τρόπο που μιλάει για την κόλαση; Τα λόγια που επέλεξε δεν ήταν λόγια για να απαλύνουν τη φρίκη και για εξυπηρετήσουν τις ευαισθησίες της κουλτούρας του. Μίλησε για ‘το καμίνι της φωτιάς’ (Κατά Ματθαίον 13:42,) ‘θα κλαίτε και θα τρίζετε τα δόντια σας,’ (Κατά Λουκά 13:28,)’έξω στο σκοτάδι’(Κατά Ματθαίον 25:30 )‘το σκουλήκι που δεν πεθαίνει’( Κατά Μάρκο9:48) ‘αιώνια τιμωρία’ (Κατά Ματθαίον 25:46) ‘η φωτιά που δεν σβήνει ποτέ’ (Κατά Μάρκο 9: 48)‘θα κοπεί σε κομματάκια’ ( Κατά Ματθαίον 24:51)

Αυτά τα λόγια έχουν επιλεχθεί για να απεικονίσουν την κόλαση σαν μια αιώνια, συνειδητή εμπειρία. Άρα, αν κάποιος πρόκειται να δώσει έμφαση στο γεγονός ότι οι άνθρωποι ‘επιλέγουν’ την κόλαση, και ότι κανένας δεν βρίσκεται εκεί που δεν ‘επιθυμεί’ να βρίσκεται εκεί, σίγουρα πρέπει να καταβάλει κάθε προσπάθεια να το ξεκαθαρίσει ότι, όταν φτάσουν εκεί, δεν θα αλλάξουν γνώμη.

Σίγουρα πρέπει να ακολουθήσουμε το πρότυπο του Χριστού-ο οποίος χρησιμοποιούσε καυστικά λόγια για να ανατινάξει στον αέρα την τύφλωση όλων που θα τους  οδηγούσε στην κόλαση-. Σίγουρα, θα ψάχνουμε να βρούμε τα λόγια για να εκφράσουμε πως κανένας, μα κανένας δεν θα ήθελε να είναι στην κόλαση αν γευτούν την εμπειρία του πως πραγματικά είναι η κόλαση. Σίγουρα κανείς που επιθυμεί να σώσει τους ανθρώπους από την κόλαση δεν θα τονίσει κυρίως πως είναι ‘επιθυμητή’ η θέμα ‘επιλογής’ αλλά ότι είναι απαίσια πέρα από κάθε περιγραφή –λυγμοί, τρίξιμο δοντιών, σκοτάδι, το τάισμα του σκουληκιού, καυτή σαν ένα πύρινο καμίνι, διαμελισμός, αιώνια τιμωρία, «Σε κάθε άνθρωπο αηδία θα προκαλούν.» (Ησαΐας 66:24)

Ευχαριστώ τον Θεό  για τον σωτήρα μου Ιησού Χριστό, γιατί, σαν ένας αμαρτωλός που άξιζε την κόλαση, έγινε ο ίδιος κατάρα για μένα και υπέφερε τον πόνο της κολάσεως για να με ελευθερώσει από την οργή που έρχεται. Όσο είναι καιρός, θα κάνει και το ίδιο για όποιον στρέφεται από την αμαρτία και πάνω απ’ όλα, κρατάει αυτόν και το έργο του σαν ένα θησαυρό.

Τρέμοντας μπροστά σε τέτοιες πραγματικότητες, και εμπιστευόμενος τον Ιησού,

Πάστορας Ιωάννης