Ik begon met twitteren in 2009 en heb toen uitgelegd waarom. Hoe denk ik erover nu ik er twee jaar mee bezig ben?

Ik publiceer drie tweets per dag, die ik doorgaans van tevoren schrijf. Mijn tweets hebben twee doelen: het ene is theologisch, het andere esthetisch. Ik wil belangrijke theologische dingen zeggen, en ik wil ze zeggen op een overtuigende manier. Of mij dat lukt, is niet aan mij om te oordelen.

Dit betekent dat Twitter mijn vermogen om een complete gedachte te hebben niet vermindert, maar juist vereist. Dat is wat een tweet is: een gedachte die compleet genoeg is om een op God gerichte waarheid in iemands geweten af te drukken.

Deze manier van twitteren leidt niet af van denken, maar vereist denken. En wel een bijzondere vorm van denken die veelomvattend, bondig en pakkend is.

Het doel is om veel samen te persen in weinig. Groot in klein. Bijzonder in gewoon. Waarheid in taal. God in ruimte en tijd.

Als ik niet een grote God kende en een grote Zaligmaker, een groot Leven en een groot Plan, zou ik er niet aan denken tweets te schrijven, of boeken. Maar als je op een zinvolle manier over God kunt spreken in een boek van 300 bladzijden, kan dat ook in een preek van 30 minuten, evenals in een tweet van 3 regels. Alle inspanningen om over de Oneindige te spreken, maken onze kleine verschillen tussen lang en kort onbelangrijk.

De beperking van 125 karakters (ik laat er 15 open voor retweeten) is geweldig. Het dwingt tot beknoptheid, wat erg vruchtbaar is. Het vereist veel nadenken en leidt soms tot verrassend creatieve manieren om te zeggen wat gezegd moet worden.

Twitteren verhoudt zich tot preken zoals het boek Spreuken zich verhoudt tot de Romeinenbrief. Het is het verschil tussen epigram en argument. In feite geeft het boek Spreuken een Bijbelse rechtvaardiging voor de literaire vorm die bij twitteren past. Het is gemakkelijk om puzzelstukjes over de vloer te strooien, maar het is moeilijk om ze op tafel aan te leggen tot de goede afbeelding.

Mijn doel is niet alleen om veelomvattend en bondig te zijn, maar ook aantrekkelijk, humoristisch, provocerend en aansprekend voor oor, oog, verstand en hart. Tweets zijn voor mij een soort poëzie. Ik zeg niet dat ik er goed in ben, maar dit is de manier waarop ik erover denk. Ik wil dat het er goed uitziet en goed klinkt. Ik gebruik dan ook nooit sms-taal. Het is geen telegram. Het is een gedicht.

Ik houd van woorden. God schiep ze om de lading van waarheid en schoonheid te vervoeren. Niets is waardevoller dan Gods waarheid en Gods schoonheid.

Ik vraag niet dat anderen op dezelfde manier twitteren als ik. Ik schrijf dit alleen maar om uit te leggen waarom ik Twitter niet ervaar als anderen die klagen dat twitteren het denkvermogen ondermijnt. Als het je doel is om veelomvattende, bondige en pakkende waarheden over God te verspreiden, dan is de tweet een vruchtbaar veeleisende vorm.