پرسش و پاسخ؟

الف. پرسش و پاسخ به چه معناست؟

پولس در رسالۀ اول قرنتیان ۱۴:‏۱۹ می‌گوید: «در کلیسا بیشتر می‌پسندم که پنج کلمه به عقل خود گویم، تا دیگران را نیز تعلیم دهم، از آنکه هزاران کلمه به زبان بگویم.» و در رسالۀ غلاطیان ۶:۶ می‌نویسد: «اما هر که در کلام، تعلیم یافته باشد، معلمِ خود را در همۀ چیزهای خوب، مشارک بسازد.» و اعمال رسولان ۱۸:‏۲۵ می‌فرماید که اَپُلُس «در طریق خداوند، تربیت یافته» بود.

واژه‌ای که در هر یک از این آیات، «تعلیم» ترجمه شده، در زبان یونانی، Katecheo نام دارد؛ که صرفاً به معنای تعلیم حقیقت کتاب‌مقدس، به شکل منظم و روشمند می‌باشد. در این روش، به طور معمول، مجموعه پرسشهایی مطرح شده، که بر مبنای کتاب‌مقدس به آنها پاسخ، و در موردشان توضیح داده می‌شود.

ب. تاریخچۀ مجموعه پرسش و پاسخی که پیش روست، به چه منبعی بازمی‌گردد؟

این مجموعه، حاصل بازنویسیِ «مجموعه پرسش و پاسخِ کلیسای تعمیدی» است، که نخستین بار در سال ۱۶۸۹، به همت کلیسای تعمیدی، در بریتانیای کبیر، به قلم درآمد؛ و سپس در سال ۱۷۴۲، انجمن تعمیدیِ فیلادلفیا، آن را پذیرفته، و مورد استفادۀ خود قرار داد. این مجموعه، از مجموعه پرسش و پاسخ معروف و شناخته شده‌ای به نام «وِست مینستر»، که از مسیحیان اصلاح طلب به شمار می‌رفتند، الگو گرفته است. در شماری از پرسشهایی که در ابتدا مطرح گشته، توضیحاتی مختصر گنجانده شده، تا والدین را یاری رساند که آن پرسشها را به زبان ساده‌تر، برای فرزندانشان توضیح دهند.

پ. آیا در کتاب‌مقدس، آموزه‌ای وجود دارد که به چنین تعلیمی اشاره نماید؟

شماری از آیات کتاب‌مقدس، به این مهم اشاره دارند. برای نمونه، در رسالۀ رومیان ۶:‏۱۷، پولس شکر می‌گوید که «الان از دل، مطیع آن صورتِ تعلیم گردیده‌اید، که به آن سپرده شده‌اید.» و رسالۀ دوم تیموتائوس ۱:‏۱۳ می‌فرماید: «نمونه‌ای بگیر از سخنان صحیح که از من شنیدی.» و اعمال رسولان ۲:‏۴۲ می‌فرماید: «در تعلیم رسولان، مواظبت می‌نمودند.» و رسالۀ دوم تسالونیکیان ۲:‏۱۵ می‌فرماید: «استوار باشید؛ و آن روایات را که از ما آموخته‌اید، نگاه دارید.» و اعمال رسولان ۲۰:‏۲۷ می‌فرماید: «از اعلام نمودنِ شما به تمامی ارادۀ خدا کوتاهی نکردم».

پس از قرار معلوم، در کلیسای اولیه، مجموعه رهنمودهایی اصیل و قابل اطمینان، و حتی روشی نیز برای تعلیم آنها وجود داشته است.

ت. چرا وجود چنین پرسش و پاسخهایی از اهمیت برخوردار است؟

۱. به ما حکم شده که «در ایمان، بنیاد نهاده، و قائم بمانید؛ و جنبش نخورید» (کولسیان ۱:‏۲۳).

۲. از ما خواسته شده «تا به یگانگیِ . . . معرفتِ تامّ پسر خدا . . . برسیم، تا بعد از این، اطفال مُتموّج و رانده شده از باد هر تعلیم نباشیم» (افسسیان ۴:‏۱۳-‏۱۴).

۳. فریب دهندگان بسیاری وجود دارند (اول یوحنا ۲:‏۲۶).

۴. درک برخی آموزه‌ها دشوار بوده، و «مردمانِ بی‌علم و ناپایدار، آنها را تحریف می‌کنند، تا به هلاکتِ خود برسند» (دوم پطرس ۳:‏۱۶).

۵. باید رهبرانی تربیت یابند، تا «بتوانند به تعلیم صحیح، نصیحت کنند؛ و مخالفان را توبیخ نمایند» (تیطس ۱:‏۹).

ث. چگونه شروع کنیم؟

این مجموعه پرسش و پاسخها را جزیی از برنامۀ روزمره در خانواده‌تان قرار دهید؛ و یا اینکه شخصاً از آنها بهره ببرید. من بسیار هیجان‌زده هستم که در بنای نسلی «محکم و استوار»، که امیدشان را بر خدا قرار می‌دهند، با شما شریک می‌باشم.

با شما می‌آموزم؛ و با شما تعلیم می‌دهم.
کشیش جان

صد و هجده پرسش و پاسخ

گاهی شاید بتوان به شکلهای دیگری نیز این پرسشها را پاسخ داد. شما از این آزادی برخوردارید که در چارچوب کتاب‌مقدس، در هر بخش که امکانش وجود دارد، و مفید و ثمربخش است، پاسخهای صحیح دیگری را نیز عنوان کنید. هدف از این پرسش و پاسخ، این نیست که پاسخهای شما جامع، کامل، و بدون نقص باشد، بلکه مقصود این است که به پاسخهایی صحیح دست یابید، تا «در فیض و معرفت خداوند و نجات‌دهندۀ ما؛ عیسی مسیح ترقی کنید» (دوم پطرس ۳:‏۱۸).

پرسش ۱: اولین و بهترین وجود، کیست؟

پاسخ: اولین و بهترین وجود، خداست.

آیه: اشعیا ۴۴:‏۶؛ مزمور ۸:‏۱؛ ۹۶:‏۴؛ ۹۷:‏۹؛ اول سموییل ۲:۲.

پرسش ۲: هدف نهایی انسان چیست؟

پاسخ: هدف نهایی انسان این است که خدا را جلال دهد؛ و تا ابد از او لذت برد.

آیه: اول قرنتیان ۱۰:‏۳۱؛ مزمور ۱۶:‏۱۱؛ ۳۷:‏۴؛ ۷۳:‏۲۵-‏۲۶؛ اشعیا ۴۳:‏۷.

توضیح: «جلال دادن» به این معنا نیست که ما خدا را پرجلال می‌گردانیم، بلکه بدان معناست که پرجلال بودنش را بازتاب داده، یا نمایان می‌سازیم. «منظور»، یا «مقصود» نیز واژگان دیگری هستند که می‌توانید به جای واژۀ «هدف» به کار ببرید.

پرسش ۳: از کجا می‌دانیم که خدا وجود دارد؟

پاسخ: جلوۀ طبیعت در انسان، و همچنین عملکردهای خدا، به صراحت اعلام می‌دارند که خدا وجود دارد؛ حال آنکه تنها کلام خدا، و روح خداست که به شکلی ثمربخش، او را به ما مکشوف نموده، تا بتوانیم به نجات ابدی دست یابیم.

آیه: رومیان ۱:‏۱۸-‏۲۰؛ مزمور ۱۹:‏۱-‏۲؛ دوم تیموتائوس ۳:‏۱۵؛ اول قرنتیان ۱:‏۲۱-‏۲۴؛ ۲:‏۹، ۱۰؛ متی ۱۱:‏۲۷.

توضیح: این پرسش، دو نوع شناخت را مطرح می‌سازد. یکی، شناخت طبیعی است، که از وجدان، و از عملکرد خدا در طبیعت سرچشمه می‌گیرد («جلوۀ طبیعت در انسان»)؛ و دیگری، شناخت روحانی، یا نجاتبخش است، که از تشخیص ارزش واقعیِ خدا، و زیبایی شخصیتش سرچشمه می‌گیرد. همۀ انسانها از شناخت طبیعی برخوردار بوده، و همین شناخت، آنها را جوابگو می‌سازد، تا خدا را حرمت نهاده و شکرگزارش باشند. اما شناخت روحانی تنها از آنِ کسانی است که روح خدا، بر کوریِ طبیعی‌شان چیره شده باشد (اول قرنتیان ۲:‏۱۴-‏۱۶). فرزندان ما باید این تفاوت را درک نموده، تا مبادا چنین پندارند که چون به طور طبیعی خدا را می‌شناسند، پس نجات یافته‌اند؛ چرا که شیاطین هم از چنین شناخت طبیعی برخوردارند (یعقوب ۲:‏۱۹).

پرسش ۴: کلام خدا چیست؟

پاسخ: نوشته‌های عهد‌عتیق، و عهد‌جدید، که الهام الهی بوده، «کلام خدا» را تشکیل می‌دهند؛ که همانا یگانه قانون و قاعدۀ عاری از خطا برای ایمان و عملند.

آیه: دوم پطرس ۱:‏۲۱؛ دوم تیموتائوس ۳:‏۱۶، ۱۷؛ اشعیا ۸:‏۲۰؛ متی ۵:‏۱۷-‏۱۸؛ اول قرنتیان ۲:‏۱۳؛ مزمور ۱۹:‏۷-‏۸.

توضیح: می‌توان چنین توضیح داد که عهد‌عتیق، آن بخش از کلام خداست که پیش از تولد عیسی نوشته شد؛ و عهد‌جدید، آن بخش از کلام خداست که پس از تولد عیسی به نگارش درآمد. عبارت «عاری از خطا» بدین معناست که کلام خدا در تعالیمش، ما را هرگز به بیراهه نخواهد برد. کلام خدا، صحیح است و اشتباه نمی‌کند. کلام خدا قابل اعتماد است. واژۀ «ایمان»، به طرز تفکر و احساسات صحیح اشاره دارد، چنان که واژۀ «عمل»، به کردار صحیح اشاره می‌کند. ما افکار و احساسات و اعمالمان را با قاعدۀ کتاب‌مقدس می‌سنجیم. واژۀ «الهام» نیز بدین معنی است: خدا دمیده است؛ یعنی خدا به واسطۀ روحش، سخنگویانش را هدایت نمود، تا به زبان خودشان، کلام خدا را بیان دارند.

پرسش ۵: از کجا می‌دانیم که کتاب‌مقدس، کلام خداست؟

پاسخ: کتاب‌مقدس با آسمانی بودنِ آموزه‌هایش، یکپارچگیِ بخشهایش، قدرتش در نجات گناهکاران، و بنای مقدسان، خود ثابت می‌کند که کلام خداست. اما فقط روح خداست که می‌تواند ما را راضی کند تا بپذیریم که کتاب‌مقدس، کلام خداست؛ و مطیع آن گردیم.

آیه: اول قرنتیان ۲:‏۶-‏۷، ۱۳-‏۱۶؛ مزمور ۱۹:‏۷-‏۹؛ ۱۱۹:‏۱۸، ۱۲۹؛ اعمال رسولان ۱۰:‏۴۳؛ ۲۶:‏۲۲؛ ۱۸:‏۲۸؛ عبرانیان ۴:‏۱۲؛ رومیان ۱۵:‏۴؛ یوحنا ۱۶:‏۱۳، ۱۴؛ اول یوحنا ۲:‏۲۰-‏۲۷؛ دوم قرنتیان ۳:‏۱۴-‏۱۷؛ ۴:‏۴، ۶.

توضیح: واژۀ «آسمانی» به این واقعیت اشاره دارد که ماهیت تعالیم کلام خدا چنان است که نمی‌توان آنها را صرفاً با منابع انسانی توضیح داد. آنها از اعلا نشان گشته‌اند. «هرگز کسی مثل این شخص سخن نگفته است» (یوحنا ۷:‏۴۶). «یکپارچگیِ بخشهایش» نیز به طور خاص از آن جهت مد نظر است که کل کتاب‌مقدس، یکپارچه به مسیح اشاره دارد. «جمیع انبیا، بر او شهادت می‌دهند» (اعمال رسولان ۱۰:‏۴۳). در خصوص اعتبار کتاب‌مقدس، در طی تاریخ، بحث و گفتگوهای تحقیقاتی و مفصلی صورت گرفته است، اما معمولاً مسیحیانِ عادی، با چنین مباحثاتی آشنایی نداشته، و از این‌رو، چنین مباحثاتی نمی‌توانند به شکلی فراگیر و گسترده، در خدمت پشتیبانی از کتاب‌مقدس قرار گیرند. اما لازم است که در عرصۀ تحقیقات، چنین بحث و تبادل نظرهایی صورت گیرد [به تارنمای Desiring God مراجعه نموده، و این مطلب را به قلم جان پای‌پِر مطالعه نمایید: آیا کتاب‌مقدس، برای شادی جاودانه، راهنمایی معتبر و قابل اطمینان است؟» (انتشارات مالت‌نوماه۱۹۸۶)].

پرسش ۶: آیا همه می‌توانند از کتاب‌مقدس استفاده کنند؟

پاسخ: نه تنها همگان مجاز به استفاده از کتاب‌مقدس بوده، بلکه به همگان حکم و نصیحت شده تا کتاب‌مقدس را بخوانند، بشنوند؛ و آن را درک نمایند.

آیه: یوحنا ۵:‏۳۹؛ لوقا ۱۶:‏۲۹؛ اعمال رسولان ۸:‏۲۸-‏۳۰؛ ۱۷:‏۱۱.

پرسش ۷: کتاب‌مقدس در اصل، چه چیزی را تعلیم می‌دهد؟

پاسخ: کتاب‌مقدس در اصل، این را تعلیم می‌دهد که انسان باید دربارۀ خدا چه باوری داشته باشد؛ و خدا چه وظیفه‌ای را از انسان می‌طلبد.

آیه: دوم تیموتائوس ۳:‏۱۶، ۱۷؛ یوحنا ۲۰:‏۳۱؛ اعمال رسولان ۲۴:‏۱۴؛ اول قرنتیان ۱۰:‏۱۱؛ جامعه ۱۲:‏۱۳.

پرسش ۸: خدا چیست؟

پاسخ: خدا روح است، خدا نامتناهی است، خدا ابدی است، خدا تغییرناپذیر است. خدا در وجودش، حکمت است، قدرت است، قدوسیت است، عدالت است، نیکویی است؛ و حقیقت است.

آیه: یوحنا ۴:‏۲۴؛ مزمور ۸۹:‏۱۴؛ ۹۰:‏۲؛ ۱۴۷:‏۵؛ یعقوب ۱:‏۱۷؛ مکاشفه ۴:‏۸؛ خروج ۳۴:‏۶، ۷؛ اول تیموتائوس ۱:‏۱۷؛ اعداد ۲۳:‏۱۹.

توضیح: «نامتناهی» به چه معناست؟ (عظمت او محدوده‌ای ندارد!) «ابدی» به چه معناست؟ (او هرگز آغازی نداشته، و هرگز پایانی نخواهد داشت!) خدا چگونه می‌تواند به ما پاسخ دهد؛ و همچنان «تغییرناپذیر» بماند؟ (شخصیت او هرگز تغییر نمی‌کند. او همواره بر اساس اصول و قواعدی ثابت، عمل می‌کند. حتی پاسخهایش به ما نیز از پیش، تدبیرشده و معلومند؛ و از این‌رو، مقاصد و اهدافش تغییر نمی‌کنند).

پرسش ۹: آیا بیش از یک خدا وجود دارد؟

پاسخ: تنها یک خدای زنده و حقیقی وجود دارد.

آیه: تثنیه ۶:‏۴؛ ارمیا ۱۰:۱۰؛ مزمور ۹۶:‏۴-‏۵.

توضیح: «خدایانی» وجود دارند که بت هستند، اما «زنده» نیستند؛ و «خدایانی» وجود دارند که فرشتگان، یا دیوها هستند، اما خدای «حقیقی» نیستند؛ یعنی که ابدی، نامتناهی، و تغییرناپذیر نیستند. تنها یک خدای زنده و حقیقی وجود دارد.

پرسش ۱۰: در وجود الهی، چند شخصیت وجود دارد؟

پاسخ: در وجود الهی، سه شخصیت وجود دارد: پدر، پسر، و روح‌القدس؛ که هر سه، یک خدا هستند، با یک ذات، که در قدرت و جلال، برابرند.

آیه: اول قرنتیان ۲:‏۱۱؛ ۸:‏۶؛ یوحنا: ۱:۱؛ ۱۰:‏۳۰؛ ۱۴:‏۹؛ ۲۰:‏۲۸؛ اعمال رسولان ۵:‏۳، ۴؛ متی ۲۸:‏۱۹؛ دوم قرنتیان ۱۳:‏۱۴؛ کولسیان ۲:‏۹؛ عبرانیان ۱:‏۳.

توضیح: لازم است که در اینجا واژۀ «وجود الهی» به کار برده شود، زیرا ما نباید بگوییم که در خدا، سه شخصیت وجود دارد. خیر، بلکه سه شخصیت وجود دارند که هر سه خدا هستند. همچنین نباید بگوییم که سه خدا وجود دارد، بلکه یک خدا وجود دارد؛ و این سه شخصیت، مجزا از یکدیگر بوده، که هر یک در آفرینش، و در نجات بشر، نقشهای خاصی را بر عهده دارند. اما هر سه شخصیت، کاملاً با یکدیگر هماهنگ بوده (به شکلی که از درک ما خارج است)، و هر سه، خدای کامل هستند (جهت توضیح در خصوص تثلیث، به کتاب «خشنودیهای خدا»، به قلم جان پای‌پِر مراجعه نمایید: انتشارات مالت‌نوماه، صفحات ۳۸، ۴۲-‏۴۴).

پرسش ۱۱: مقدّرات خدا چیست؟

پاسخ: مقدّرات خدا، همانا هدف و مقصودِ ابدیِ اوست؛ که مطابق با رأی اراده‌اش، و برای جلال خودش، پیش‌آمدهای آینده را از پیش مقرر فرموده است.

آیه: افسسیان ۱:‏۱۱؛ رومیان ۱۱:‏۳۶؛ دانیال ۴:‏۳۵؛ اشعیا ۴۶:‏۱۰؛ مزمور ۱۱۵:‏۳؛ عاموس ۳:‏۶.

توضیح: می‌توانید این حقیقت را بدین شکل خلاصه کنید: «مقدّرات خدا، طرح و برنامه‌هایی است که او برای تاریخ در نظر داشته، و وقوعشان حتمی است.» هدفی که خدا برای جهان در نظر دارد، ابدی است، زیرا هرگز زمانی وجود نداشته که او ندانسته باشد چه می‌خواهد بکند. اهداف خدا، مطابق با رأی ارادۀ اوست؛ یعنی که خدا با شخص دیگری مشورت ننمود. همه‌چیز از فکر خودش سرچشمه می‌گیرد. همۀ تدبیرهایش به این منظور بوده و هست که جلال خویش را عیان‌تر سازد. هیچ‌چیز، خارج از مقدّرات خدا انجام نمی‌پذیرد.

پرسش ۱۲: چگونه خدا مقدّراتش را اجرا می‌کند؟

پاسخ: خدا در آفرینش، و در مشیّتش، مقدّرات خویش را اجرا می‌کند.

آیه: پیدایش ۱:۱؛ مکاشفه ۴:‏۱۱؛ متی ۵:‏۴۵؛ ۶:‏۲۶؛ اعمال رسولان ۱۴:‏۱۷؛ امثال سلیمان ۱۶:‏۹، ۳۳؛ ۱۹:‏۲۱؛ ۲۰:‏۲۴؛ ۲۱:‏۱، ۳۱.

توضیح: می‌توانید به جای واژۀ «اجرا»، واژگان «عملی ساختن»، یا «به انجام رساندن»، یا «سبب شدن» را به کار ببرید. در پرسشهای بعدی، به بررسی واژۀ «مشیّت» می‌پردازیم، اما در حال حاضر، می‌توان چنین گفت که مشیّت خدا، به طریقی اشاره دارد که خدا به وسیلۀ آن، همۀ مخلوقاتش، و همۀ عملکردهایشان را حفظ نموده، و بر آنها حاکم است (مانند بر زمین افتادن یک پرنده، و یا انتخاب یک رییس‌جمهور). مشیّت خدا، به طور کلی، به حاکمیت خدا بر جهانی اشاره دارد، که خود آن را آفریده است.

پرسش ۱۳: آفرینش به چه معناست؟

پاسخ: آفرینش، یعنی اینکه خدا با قدرت کلامش، از نیستی، هستی آفرید؛ و از هیچ، همه‌چیز را به وجود آورد؛ و همه‌چیز بسیار نیکو بود.

آیه: پیدایش ۱:۱، ۳۱؛ عبرانیان ۱۱:‏۳؛ خروج ۲۰:‏۱۱؛ رومیان ۴:‏۱۷.

توضیح: پیش از آفرینش، فقط خدا وجود داشت؛ خدایی که در مشارکتی مقدس با اعضای تثلیث بود. از این‌رو، عمل خدا در آفرینش، همواره با آنچه ما خلق می‌کنیم، متفاوت است. ما خلقتمان را از هستی آغاز می‌کنیم، نه از نیستی. ما از چیزی، چیز دیگری را به وجود می‌آوریم.

پرسش ۱۴: خدا انسان را به چه شکلی آفرید؟

پاسخ: خدا انسان را مرد و زن آفرید. انسان را به تصویر خود، و بهره‌مند از معرفت و عدالت و قدوسیت آفرید، تا بر مخلوقات حکومت نماید.

آیه: پیدایش ۱:‏۲۷-‏۲۸؛ کولسیان ۳:‏۱۰؛ افسسیان ۴:‏۲۴.

توضیح: اینکه می‌گوییم ما به تصویر خدا، و «بهره‌مند از معرفت و عدالت و قدوسیت» آفریده شدیم، منظورمان این نیست که ما نیز از هر چیزی که خدا بر آن واقف است، آگاهیم؛ و نه اینکه به مانند او، چشمۀ عدالت و قدوسیت هستیم. بلکه منظورمان این است که ما این توانایی را داشتیم که بتوانیم در معرفت و عدالت و قدوسیتِ او سهیم باشیم؛ و این سهیم بودن تنها بر رابطه‌ای سرشار از اعتماد و محبت استوار بود؛ و هیچ مخلوق دیگری که پایین‌تر از فرشتگان قرار دارد، از چنین قابلیتی برخوردار نبود.

پرسش ۱۵: مشیّت خدا چیست؟

پاسخ: مشیّت خدا، عملکردهای قدوس، حکیمانه، و پرقدرت خداست، که همۀ مخلوقاتش، و همۀ عملکردهایشان را حفظ کرده، و بر آنها حاکم است.

آیه: نحمیا ۹:‏۶؛ کولسیان ۱:‏۱۷؛ عبرانیان ۱:‏۳؛ مزمور ۱۰۳:‏۱۹؛ متی ۱۰:‏۲۹-‏۳۰.

توضیح: با توجه به اینکه همواره بحث شانس و اقبال مطرح بوده، لازم و سودمند است که در خصوص مشیّت خدا، با فرزند خود صحبت کنید. آیا شانس و اقبال و اموری از این قبیل، در مشیّت خدا جایگاهی دارند؟ «قرعه در دامن انداخته می‌شود، لیکن تمامی حکمِ آن، از خداوند است» (امثال سلیمان ۱۶:‏۳۳). همچنین لازم است بر این نکته تأکید نمایید که بسیاری از کارهایی که خدا در مشیّتش انجام می‌دهد، شاید که قدوس و حکیمانه به نظر نرسند (مانند طوفانهایی که هزاران تن را از بین می‌برند)، اما بر این هم تأکید نمایید که خدا اهدافی نهان دارد (تثنیه ۲۹:۲۹)؛ و ما آن‌قدر عظیم و فهیم نیستیم که بتوانیم به آنها پی ببریم، حال آنکه داور جهان، کسی است که همواره به درستی عمل می‌کند (پیدایش ۱۸:‏۲۵).

پرسش ۱۶: وقتی خدا انسان را آفرید، چه مشیّت خاصی را در مورد او اجرا نمود؟

پاسخ: وقتی خدا انسان را آفرید، با او عهد بست که انسان باید زیست کند؛ و از همۀ برکات آفرینش بهره برد. ولی اگر از اطاعتی که ثمرۀ ایمان است، دست کشد، خواهد مرد. خدا به انسان حکم نمود که از درخت شناخت نیک و بد نخورد؛ که اگر چنین کند، او که مانند یک کودک، برای همه‌چیز به خدا متکی است، از وابستگی و تکیه به خدا رویگردان خواهد شد.

آیه: پیدایش ۲:‏۱۵-‏۱۷؛ غلاطیان ۳:‏۱۲؛ رومیان ۵:‏۱۲.

توضیح: «شناخت نیک و بد»، یعنی این قابلیت که خودمختارانه، حکم دهید که چه چیزی برایتان سودمند (نیک)، و چه چیزی زیانبار (بد) است. خدا این را منع می‌کند، که انسان بخواهد همه‌چیز را مستقل از او ارزیابی کند. خدا به انسان حکم می‌کند که تحت مراقبت حکیمانه و پرمهر پدر آسمانی‌اش، با ایمان سلوک نماید (آیاتی که به عبارت «شناخت نیک و بد» اشاره می‌کنند، از این قرارند: پیدایش ۳:‏۵، ۲۲؛ دوم سموییل ۱۴:‏۱۷؛ اشعیا ۷:‏۱۵؛ دوم سموییل ۱۹:‏۳۵).

پرسش ۱۷: آیا نخستین والدین ما، در آن اطاعت مسروری که برای آن آفریده شده بودند، باقی ماندند؟

پاسخ: خیر، بلکه خواستند مانند خدا باشند. نخستین والدین ما، از اطاعتِ ایمان، روی تافتند، میوۀ ممنوعه را خوردند، به خدا گناه ورزیدند؛ و از بی‌گناهی و معصومیتی که در آن آفریده شده بودند، سقوط کردند.

آیه: پیدایش ۳:‏۱-‏۷؛ جامعه ۷:‏۲۹؛ رومیان ۵:‏۱۲.

پرسش ۱۸: گناه چیست؟

پاسخ: گناه، تخطی از ارادۀ مکشوف خداست؛ اراده‌ای که چنین تعلیم می‌دهد که اعمال ما باید از دلِ با ایمان سرچشمه گیرد؛ و در قدوسیت کامل، و برای جلال خدا باشد.

آیه: اول یوحنا ۳:‏۴؛ رومیان ۵:‏۱۳؛ ۱۴:‏۲۳؛ اول پطرس ۱:‏۱۶؛ متی ۵:‏۴۸؛ اول قرنتیان ۱۰:‏۳۱.

توضیح مختصر: هر نگرش، یا خواسته، یا عملی که حکمی از کتاب‌مقدس را به صراحت زیر پا گذارد؛ و یا از دلِ بی‌ایمان سرچشمه گیرد؛ و یا برای جلال خدا صورت نگیرد، گناه است.

پرسش ۱۹: گناهِ نخستین والدین ما چه بود، که به موجبش، از جایگاهی که در آن خلق شده بودند، سقوط کردند؟

پاسخ: گناهِ نخستین والدین ما، که به موجبش، از جایگاهی که در آن خلق شده بودند، سقوط کردند، خوردنِ میوۀ ممنوعه بود.

آیه: پیدایش ۳:‏۶، ۱۲، ۱۳.

پرسش ۲۰: آیا با نخستین گناهِ آدم، کل نژاد بشر سقوط کرد؟

پاسخ: کل نژاد بشر، که از نسل آدم بوده، و به نظام معمول تولید مثل، به دنیا آمده‌اند، همگی در آدم گناه کردند؛ و همگی در نخستین گناهِ آدم، با او سقوط کردند.

آیه: اول قرنتیان ۱۵:‏۲۱-‏۲۲؛ رومیان ۵:‏۱۲، ۱۸-‏۱۹.

توضیح: خدا کل نژاد بشر را در آدم نگریست؛ و وقتی آدم گناه کرد، همۀ ما در او گناه کردیم؛ و از آنجا که ذاتِ ما به نژاد آدم برمی‌گردد، ما نیز ذاتاً از نظر اخلاقی فاسد گشتیم. از همان زمان که نطفۀ ما در رَحِم شکل گرفت، ما «طبعاً» زیر غضب خدا قرار گرفتیم (افسسیان ۲:‏۳). به این دلیل است که ایمان آوردن، و نجات ابدی، صرفاً یک تصمیم نیست؛ یعنی که ما اراده کنیم و تصمیم بگیریم که از مسیح پیروی نماییم، بلکه باید خلقت تازه، تولد تازه، و تغییر دل صورت بگیرد.

پرسش ۲۱: واقعۀ سقوط آدم، نژاد بشر را به چه وضعیتی دچار کرد؟

پاسخ: واقعۀ سقوط آدم، نژاد بشر را به گناه و سیه‌روزی دچار کرد.

آیه: مزمور ۵۱:‏۵؛ رومیان ۵:‏۱۸-‏۱۹؛ ۷:‏۱۸؛ اشعیا ۵۳:‏۶؛ ۶۴:‏۶؛ یوحنا ۳:‏۶-‏۷؛ افسسیان ۲:‏۱-‏۳؛ اول قرنتیان ۲:‏۱۴.

پرسش ۲۲: آن گناه، پلیدی، و زشتیِ وضعیتی که کل نژاد بشر در آن سقوط نموده، چیست؟

پاسخ: جُرمِ نخستین گناهِ آدم، فقدان عدالت اولیه، و فاسد شدنِ کل ذات ما (که معمولاً گناه اولیه نامیده می‌شود)، به اضافۀ گناهان و خطاهایی که در عمل، از این ذات سرچشمه می‌گیرد، آن گناه، پلیدی، و زشتیِ وضعیتی است که کل نژاد بشر در آن سقوط کرده است.

آیه: رومیان ۵:‏۱۹؛ ۳:‏۱۰؛ افسسیان ۲:‏۱؛ اشعیا ۵۳:‏۶؛ مزمور ۵۱:‏۵؛ متی ۱۵:‏۱۹.

توضیح: کتاب‌مقدس می‌فرماید: «در آدم، همه می‌میرند» (اول قرنتیان ۱۵:‏۲۲)؛ و «به یک خطا، حکم شد بر جمیع مردمان برای قصاص» (رومیان ۵:‏۱۸)؛ و «از نافرمانیِ یک شخص، بسیاری گناهکار شدند» (رومیان ۵:‏۱۹). آیات نامبرده، ما را به این نتیجه‌گیری می‌رسانند که خدا به طریقی که از فهم و درک ما خارج است، میان آدم، و نسلهای آینده‌ای که پس از او آمدند، وحدتی به وجود آورد، که به خاطر آن وحدت، نسبت دادنِ گناه و فساد او به ما، ناعادلانه نیست. او به نوعی نمایندۀ ارشدِ ما بود. ما در او گناه کردیم؛ و با او سقوط نمودیم.

پرسش ۲۳: آن مصیبت و سیه‌روزی چیست، که کل نژاد بشر، به خاطر نخستین گناهِ آدم، دچار آن شدند؟

پاسخ: کل نژاد بشر، با سقوطش، رابطۀ خود را با خدا از دست داد؛ و بدین‌سان، زیر لعنت و غضب خدا قرار داشته، و مصیبتهای زندگی، خودِ مرگ، و رنج و عذاب جهنم تا ابد، گریبانگیرش است.

آیه: پیدایش ۳:‏۸، ۲۴؛ افسسیان ۲:‏۳؛ غلاطیان ۳:‏۱۰؛ رومیان ۶:‏۲۳؛ متی ۲۵:‏۴۱-‏۴۶؛ مزمور ۹:‏۱۷.

توضیح: به یاد داشته باشید که همۀ این مصیبتها و بدبختیها در واقع، «گریبانگیرِ» همۀ انسانها خواهد بود، مگر اینکه فیض خاص خدا به میان آمده، و میانجیگری نماید.

پرسش ۲۴: آیا خدا کل نژاد بشر را در گناه و سیه‌روزی رها نمود، تا هلاک گردند؟

پاسخ: خدا بنا بر خواست نیکوی خویش، از ازل، انسانهایی را برای حیات ابدی برگزیده، و آنان را به عهدِ فیض وارد نموده است، تا بدین‌سان، ایشان را از گناه و سیه‌روزی رهایی دهد؛ و از طریق یک نجات‌دهنده، آنها را نجات بخشد.

آیه: افسسیان ۱:‏۳-‏۴؛ دوم تسالونیکیان ۲:‏۱۳؛ رومیان ۵:‏۲۱؛ ۸:‏۲۹-‏۳۰؛ ۹:‏۱۱-‏۱۲؛ ۱۱:‏۵-‏۷؛ اعمال رسولان ۱۳:‏۴۸؛ ارمیا ۳۱:‏۳۳.

توضیح: در واژۀ «عهدِ فیض»، امیدی دلپذیر و گرانبها موج می‌زند. این عهد، به تعهد و سوگند خدا اشاره می‌کند، که چنین اراده نمود تا همۀ حکمت و محبت و قدرت مطلق خویش را به کار گیرد، تا قومش را از گناه و سیه‌روزی برهاند و ایشان را جلال بخشد. این خدا بود که پیشقدم شد؛ و کل این مهم را به انجام رساند. از این‌رو، محال است که تدبیر و اراده‌اش عملی نگردد.

این فیض، برای همۀ کسانی که ایمان آورند، عملی و کارساز است. همگان بیایند و از این فیض، بهره‌مند گردند! و از آنجا که این ایمان، و این اشتیاق، کار فیض حاکمانۀ خداست، آنانی که ایمان آورده و به سوی خدا می‌آیند، برگزیده هستند. «پیش از بنیاد عالم، در مسیح برگزید» (افسسیان ۱:‏۴). بدین‌ترتیب، این عهد، پیش از بنیاد عالم، در قلب خدا مُهر شده بود.

این «عهدِ فیض»، بانگ پیروزی بر همۀ نبردها و کشمکشها در خدمات بشارتی است. فیض خدا، پیروز خواهد شد. او خدایی است که بر عهدی که بست؛ و سوگندی که یاد کرد، پایبند است، همان عهد و سوگندی که بنا بر آن، همۀ کسانی را که از پیش برای حیات ابدی مقرر گشته‌اند، نجات بخشد! (اعمال رسولان ۱۳:‏۴۸) «عیسی در راه آن طایفه (یهود) مرد؛ و نه در راه آن طایفه تنها، بلکه تا فرزندان خدا را که متفرقند، در یکی جمع کند» (یوحنا ۱۱:‏۵۲).

بانگ نبرد خدمات بشارتی این است: «خداوند گوسفندان دیگری دارد، که از این آغل نیستند. باید (عهد بسته!) آنها را نیز بیاورد. آنها آواز او را خواهند شنید (فیض حاکمانه!)» یوحنا ۱۰:‏۱۶.

پرسش ۲۵: آن نجات‌دهندۀ برگزیدگان خدا کیست؟

پاسخ: یگانه نجات‌دهندۀ برگزیدگان خدا، خداوند عیسی مسیح؛ پسر ابدیِ خداست. او که انسان شد؛ و همواره هم خدا، و هم انسان باقی خواهد ماند؛ با دو ذات مجزا، و یک شخصیت، تا ابد.

آیه: غلاطیان ۳:‏۱۳؛ اول تیموتائوس ۲:‏۵؛ ۳:‏۱۶؛ یوحنا۱:‏۱۴؛ رومیان ۹:‏۵؛ کولسیان ۲:‏۹.

پرسش ۲۶: مسیح؛ پسر خدا، چگونه انسان شد؟

پاسخ: مسیح؛ پسر خدا، جسم واقعی، و جانی خردمند به خود گرفت؛ و بدین‌گونه انسان شد. نطفۀ او به قدرت روح‌القدس، در رَحمِ مریم باکره شکل گرفت و از او متولد شد، در حالی که عاری از گناه بود.

آیه: عبرانیان ۲:‏۱۴؛ ۴:‏۱۴؛ ۷:‏۲۶؛ متی ۲۶:‏۳۸؛ لوقا ۲:‏۵۲؛ یوحنا ۱:‏۱۴؛ ۱۲:‏۲۷؛ لوقا ۱:‏۳۱، ۳۵؛ ۲:‏۵۲؛ کولسیان ۲:‏۹.

توضیح: من این جملاتی را که در حال خواندنش هستید، در رایانۀ شخصی‌ام تایپ کرده‌ام. ولی در واقع نمی‌دانم که روند تایپ در رایانه به چه شکلی عمل می‌کند. اما کاملاً مطمئنم که در هر حال، عمل می‌کند، چرا که در این رایانه، صدها موعظه تایپ کرده‌ام. آموزۀ «تجسم یافتن» نیز به همین شکل است. اما اینکه چنین چیزی چگونه می‌تواند عملی باشد (همان‌طور که الهیدانان قدیمی می‌گفتند)، «زبان از بیانش قاصر است.» ما آموزۀ تجسم یافتن را باور داریم، زیرا کتاب‌مقدس آن را تعلیم می‌دهد؛ و ما آن را باور داریم، چرا که ما را یاری می‌رساند تا کل نقشۀ خدا برای نجات بشر را درک نماییم.

پرسش ۲۷: مسیح در مقام نجات‌دهندۀ ما، چه نقشی بر عهده دارد؟

پاسخ: مسیح در مقام نجات‌دهندۀ ما، چه زمانی که خود را فروتن ساخت؛ و چه زمانی که سرافراز گردید، نبی، کاهن، و پادشاه است.

آیه: اعمال رسولان ۳:‏۲۲؛ عبرانیان ۵:‏۶؛ مزمور ۲:‏۶.

پرسش ۲۸: مسیح در مقام نبی، چه نقشی بر عهده دارد؟

پاسخ: مسیح در مقام نبی، از طریق کلام و روح خویش، ارادۀ خدا را برای نجات و رستگاری‌مان، بر ما مکشوف می‌سازد.

آیه: یوحنا ۱:‏۱۸؛ ۱۴:‏۲۶؛ ۱۵:۱۵.

پرسش ۲۹: مسیح در مقام کاهن، چه نقشی بر عهده دارد؟

پاسخ: مسیح در مقام کاهن، یک بار خود را قربانی نمود، تا عدالت الهی را به انجام رساند؛ و خدا را با ما آشتی دهد؛ و پیوسته در حضور خدا، برای ما شفاعت کند.

آیه:‏ اول پطرس ۲:‏۲۴؛ عبرانیان ۲:‏۱۷؛ ۷:‏۲۵؛ ۹:‏۲۸؛ افسسیان ۵:‏۲؛ رومیان ۸:‏۳۴.

پرسش ۳۰: مسیح در مقام پادشاه، چه نقشی بر عهده دارد؟

پاسخ: مسیح در مقام پادشاه، ما را تحت اقتدار خود قرار داده، بر ما فرمانروایی نموده، از ما دفاع می‌کند؛ و کل دشمنان خود، و دشمنان ما را مهار نموده، و بر آنها چیره می‌گردد.‌

آیه: مزمور ۱۱۰:‏۱-‏۲؛ متی ۲:‏۶؛ لوقا ۱:‏۳۲-‏۳۳؛ اول قرنتیان ۱۵:‏۲۵.

پرسش ۳۱: منظورمان چیست که می‌گوییم مسیح فروتن شد؟

پاسخ: منظورمان این است که او در وضعیتی حقیرانه متولد شد؛ و زیر شریعت به دنیا آمد؛ و مصیبتهای این زندگی، غضب خدا، و لعنت مرگ بر صلیب را متحمل گشت. او دفن گردید؛ و برای مدتی، تحت قدرت مرگ باقی ماند.

آیه: لوقا ۲:‏۷؛ غلاطیان ۴:۴؛ اشعیا ۵۳:‏۳؛ لوقا ۲۲:‏۴۴؛ متی ۱۲:‏۴۰؛ ۲۷:‏۴۶؛ فیلیپیان ۲:‏۸؛ مرقس ۱۵:‏۴۵-‏۴۶.

پرسش ۳۲: منظورمان چیست که می‌گوییم مسیح سرافراز گردید؟

پاسخ: منظورمان این است که او روز سوم از مردگان برخاست، به آسمان صعود نمود، در دست راست خدای پدر نشست؛ و در آخر زمان، برای داوری جهان بازمی‌گردد.

آیه: اول قرنتیان ۱۵:‏۴؛ اعمال رسولان ۱:‏۱۱؛ مرقس ۱۶:‏۱۹؛ اعمال رسولان ۱۷:‏۳۱.

پرسش ۳۳: چگونه ما در نجاتی شریک می‌گردیم، که مسیح بهایش را پرداخت؟

پاسخ: روح قدوسِ او، آن نجات را به شکلی ثمربخش، در ما عملی می‌سازد؛ و بدین‌ترتیب، ما در نجاتی شریک می‌گردیم، که مسیح بهایش را پرداخت.

آیه: یوحنا ۳:‏۵، ۶؛ تیطس ۳:‏۵، ۶.

‏پرسش ۳۴: روح‌القدس، آن نجاتی را که مسیح بهایش را پرداخت، به چه شکلی در ما عملی می‌سازد؟

پاسخ: روح‌القدس بذر ایمان را در دلمان می‌کارد؛ و به موجب آن ایمان، ما را در آن خواندگیِ ثمربخش، با مسیح متحد ساخته، و به این ترتیب، آن نجاتی را که مسیح بهایش را پرداخت، در ما عملی می‌سازد.

آیه: اول یوحنا ۵:‏۱؛ فیلیپیان ۱:‏۲۹؛ افسسیان ۲:‏۸؛ اعمال رسولان ۱۶:‏۱۴؛ ۱۸:‏۲۷؛ یوحنا ۳:‏۸؛ ۶:‏۶۴ به بعد.

پرسش ۳۵: خواندگیِ ثمربخش به چه معناست؟

پاسخ: خواندگیِ ثمربخش به این معناست که روح خدا، ما را به گناه و سیه‌روزی‌مان ملزم نموده، و ذهنمان را به شناخت مسیح روشن ساخته، ارادۀ ما را تازه می‌سازد؛ و بدین‌ترتیب، ما را متقاعد، و قادر می‌سازد، تا به عیسی مسیح، که بدون اینکه بهایی را برایش پرداخت کنیم، در انجیل به ما ارائه شده است، ایمان آوریم.

آیه: دوم تیموتائوس ۱:‏۹؛ یوحنا ۶:‏۴۴، ۴۵؛ ۱۶:‏۸-‏۱۱؛ اعمال رسولان ۲:‏۳۷؛ ۲۶:‏۱۸؛ حزقیال ۳۶:‏۲۶؛ رومیان ۸:‏۳۰؛ اول قرنتیان ۱:‏۲۴؛ ۱۲:‏۳.

پرسش ۳۶: آن کسانی که به شکلی ثمربخش خوانده شده‌اند، در این زندگی از چه برکاتی برخوردار می‌گردند؟

پاسخ: آن کسانی که به شکلی ثمربخش خوانده شده‌اند، عادل شمرده شده، فرزندخوانده گشته، تقدیس می‌گردند؛ و در این زندگی از برکاتی برخوردار می‌شوند که یا با این رویدادهای نامبرده همراه بوده، یا از آنها جاری می‌گردند.

آیه: رومیان ۸:‏۳۰-‏۳۲؛ غلاطیان ۳:‏۲۶؛ اول قرنتیان ۱:‏۳۰؛ ۶:‏۱۱؛ افسسیان ۱:‏۵.

توضیح: ما باید این خواندگی ثمربخش را از فراخوان عمومیِ انجیل جدا سازیم. همۀ کسانی که انجیل را می‌شنوند، ایمان نمی‌آورند، بلکه همۀ آن کسانی ایمان می‌آورند که خدا آنها را به شکلی ثمربخش فرا خوانده است. این خواندگی، آنچه را که حکم می‌کند، می‌آفریند. ‏

پرسش ۳۷: عادل‌شمردگی به چه معناست؟

پاسخ: عادل‌شمردگی، عملکرد فیض رایگان خداست، که به واسطۀ آن، خدا همۀ گناهان ما را می‌بخشد؛ و فقط به خاطر عدالت مسیح، که به ما نسبت داده می‌شود، ما را در نظر خویش، عادل و بی‌گناه به حساب آورده، و ما را می‌پذیرد؛ و ما نیز تنها به واسطۀ ایمان است که عادل شمرده می‌شویم.

آیه: رومیان ۳:‏۲۴؛ ۵:‏۱۹؛ افسسیان ۱:‏۷؛ دوم قرنتیان ۵:‏۲۱؛ فیلیپیان ۳:‏۹؛ غلاطیان ۲:‏۱۶.

پرسش ۳۸: فرزندخواندگی به چه معناست؟

پاسخ: فرزندخواندگی، عملکرد فیض رایگان خداست، که به واسطۀ آن، ما فرزندان خدا گشته، و از همۀ امتیازات فرزندِ او بودن، بهره‌مند می‌گردیم.

آیه: اول یوحنا ۳:‏۱؛ یوحنا ۱:‏۱۲؛ رومیان ۸:‏۱۶، ۱۷.

پرسش ۳۹: تقدیس شدن به چه معناست؟

پاسخ: تقدیس شدن، عملکرد فیض رایگان خداست، که به واسطۀ آن، ما انسانی تازه گشته، تا به تصویر خدا درآییم؛ و قادر گردیم که بیشتر و بیشتر به گناه بمیریم؛ و پاک و صالح زیست نماییم.

آیه: دوم تسالونیکیان ۲:‏۱۳؛ افسسیان ۴:‏۲۳، ۲۴؛ رومیان ۶:‏۱۱.

پرسش ۴۰: آن برکاتی که در این زندگی، از عادل‌شمردگی، فرزندخواندگی، و تقدیس شدن جاری گشته، و یا با آنها همراه بوده، چه می‌باشند؟

پاسخ: اطمینان از محبت خدا، آرامش وجدان، مشارکت با مسیح، وجد و شادی در روح‌القدس، فزونیِ فیض، امتیاز دعا، و ثبات قدم تا به انتها، همۀ آن برکاتی هستند که در این زندگی، از عادل‌شمردگی، فرزندخواندگی، و تقدیس شدن جاری گشته، و یا با آنها همراه می‌باشند.

آیه: رومیان ۵:‏۱-‏۵؛ ۱۴:‏۱۷؛ امثال سلیمان ۴:‏۱۸؛ اول پطرس ۱:‏۵؛ اول یوحنا ۵:‏۱۳؛ اول قرنتیان ۱:‏۹؛ یوحنا ۱۵:‏۷.

پرسش ۴۱: مرگ ایمانداران، چه برکاتی را در مسیح برایشان به ارمغان می‌آورد؟

پاسخ: وقتی ایمانداران از دنیا می‌روند، روحشان در قدوسیتْ کامل گشته، و در یک آن، به جلال می‌روند، در حالی که پیکرشان تا روز رستاخیز، در قبر آرام می‌گیرد.

آیه: عبرانیان ۱۲:‏۲۳؛ فیلیپیان ۱:‏۲۳؛ دوم قرنتیان ۵:‏۸؛ لوقا ۲۳:‏۴۳؛ اول تسالونیکیان ۴:‏۱۴؛ اشعیا ۵۷:‏۲؛ ایوب ۱۹:‏۲۶.

پرسش ۴۲: رستاخیز ایمانداران، چه برکاتی را در مسیح برایشان به ارمغان می‌آورد؟

پاسخ: ایمانداران در رستاخیزشان، در جلال برمی‌خیزند؛ و در روز داوری، آشکارا شناخته شده، و تبرئه بوده، و تا ابد، به کمال، از حضور خدا لذت برده، و کاملاً مبارک خواهند بود.

آیه: فیلیپیان ۳:‏۲۰، ۲۱؛ اول قرنتیان ۱۵:‏۴۲، ۴۳؛ متی ۱۰:‏۳۲؛ اول یوحنا ۳:‏۲؛ اول تسالونیکیان ۴:‏۱۷.

پرسش ۴۳: وقتی شریران می‌میرند، چه بر سرشان می‌آید؟

پاسخ: وقتی شریران می‌میرند، روحشان به عذاب جهنم گرفتار شده، و پیکرشان تا روز رستاخیز، و روز عظیم داوری، در قبر باقی می‌ماند.

آیه: لوقا ۱۶:‏۲۲-‏۲۴؛ دانیال ۱۲:‏۲؛ یوحنا ۵:‏۲۹؛ مکاشفه ۲۰:‏۱۱-‏۱۵.

پرسش ۴۴: در روز داوری، چه بر سر شریران خواهد آمد؟

پاسخ: در روز داوری، بدنهای شریران از قبر برخاسته، و به همراه روحشان، بر آنها حکم شده، و تا ابد در کنار شیطان و فرشتگانش، عذاب خواهند کشید؛ عذابی سهمگین و وصف‌ناپذیر.

آیه: دانیال ۱۲:‏۲؛ یوحنا ۵:‏۲۸، ۲۹؛ دوم تسالونیکیان ۱:‏۹؛ متی ۲۵:‏۴۱؛ مکاشفه ۲۰:‏۱۴-‏۱۵.

پرسش ۴۵: خدا چه وظیفه‌ای را از انسان می‌طلبد؟

پاسخ: خدا از انسان اطاعت می‌طلبد؛ و آن اطاعت، اطاعتی است که از ایمان سرچشمه می‌گیرد.

آیه: غلاطیان ۵:‏۶؛ اول تسالونیکیان ۱:‏۳؛ دوم تسالونیکیان ۲:‏۱۱؛ رومیان ۱:‏۵؛ ۱۶:‏۲۶؛ ۱۵:‏۱۸.

توضیح: به پرسشهای ۱۶-‏۱۸ مراجعه نمایید.

پرسش ۴۶: نخستین قانونی که خدا به انسان مکشوف نمود؛ و انسان می‌بایست از آن اطاعت می‌نمود، چه بود؟

پاسخ: نخستین قانونی که خدا به انسان مکشوف نمود؛ و انسان می‌بایست از آن اطاعت می‌نمود، شریعت اخلاقی بود.

آیه: رومیان ۲:‏۱۴، ۱۵؛ ۵:‏۱۳، ۱۴.

پرسش ۴۷: اطاعتی که از ایمان سرچشمه می‌گیرد، در کجا خلاصه شده است؟

پاسخ: اطاعتی که از ایمان سرچشمه می‌گیرد، در ده فرمان خلاصه شده است.

آیه: عبرانیان ۳:‏۱۸-‏۱۹؛ ۴:‏۲؛ خروج ۳۴:‏۲۸؛ تثنیه ۱۰:‏۴؛ رومیان ۹:‏۳۲.

پرسش ۴۸: ده فرمان، در چه چیز خلاصه می‌شود؟

پاسخ: ده فرمان در این خلاصه می‌شود که خداوند خدای خود را به تمامی دل، و تمامی جان، و تمامی قوت، و تمامی فکر محبت نماییم؛ و همسایۀ خود را مثل خود محبت نماییم.

آیه: متی ۲۲:‏۳۶-‏۴۰؛ مرقس ۱۲:‏۲۸-‏۳۳.

پرسش ۴۹: پیش‌درآمدِ ده فرمان چیست؟

پاسخ: پیش‌درآمدِ ده فرمان این است: «من هستم یهوه؛ خدای تو، که تو را از زمین مصر، و از خانۀ غلامی بیرون آوردم».

آیه: خروج ۲۰:‏۲.

پرسش ۵۰: پیش‌درآمدِ ده فرمان، چه چیزی را به ما تعلیم می‌دهد؟

پاسخ: پیش‌درآمدِ ده فرمان، به ما تعلیم می‌دهد که چون خدا، یهوه، و نجات‌دهندۀ پر از فیض و رحمت ماست، احکامش به خیریت ما بوده، و اراده‌اش بر این نیست که ما در نگاه داشتن آن احکام، به خود متکی باشیم، بلکه به فیض و قدرت او اعتماد نماییم.

آیه: تثنیه ۱۰:‏۱۳، ۱۶؛ ۳۰:‏۶.

پرسش ۵۱: فرمان اول چیست؟

پاسخ: فرمان اول، این است: «تو را خدایان دیگر، غیر از من نباشد».

آیه: خروج ۲۰:‏۳.

پرسش ۵۲: فرمان اول، چه چیزی را حکم می‌کند؟

پاسخ: فرمان اول، به ما حکم می‌کند که بدانیم و تصدیق کنیم که خدا، یگانه خدای حقیقی است؛ و خدای ماست؛ و از این‌رو، باید او را بپرستیم و جلال دهیم.

آیه: یوشع ۲۴:‏۱۵؛ اول تواریخ ۲۸:‏۹؛ تثنیه ۲۶:‏۱۷؛ مزمور ۲۹:‏۲؛ متی ۴:‏۱۰.

پرسش ۵۳: فرمان اول، چه چیزی را منع می‌کند؟

پاسخ: فرمان اول، ما را از این بازمی‌دارد که خدای حقیقی را در مقام خدایمان انکار نموده، و از پرستش و جلال دادن او سر باز زنیم، همان‌طور که ما را از پرستش و جلال دادن خدایی دیگر، منع می‌کند، چرا که پرستش و جلال، تنها از آنِ خدای حقیقی است.

آیه: یوشع ۲۴:‏۲۷؛ رومیان ۱:‏۲۰-‏۲۱، ۲۵؛ مزمور ۱۴:‏۱.

پرسش ۵۴: واژۀ «غیر از من»، در فرمان اول، به طور خاص چه چیزی را به ما تعلیم می‌دهد؟

پاسخ: واژۀ «غیر از من»، در فرمان اول، به ما تعلیم می‌دهد که خدایی که ناظر، و آگاه بر همه‌چیز است، از این گناه، که خدای دیگری را بپرستیم، بسی ناخشنود و رنجیده می‌گردد.

آیه: تثنیه ۳۰:‏۱۷، ۱۸؛ مزمور ۴۴:‏۲۰-‏۲۱؛ ۹۰:‏۸.

پرسش ۵۵: فرمان دوم چیست؟

پاسخ: فرمان دوم، این است: «صورتی تراشیده، و هیچ تمثالی از آنچه بالا در آسمان است؛ و از آنچه پایین در زمین است؛ و از آنچه در آب زیر زمین است، برای خود مساز. نزد آنها سجده مکن؛ و آنها را عبادت منما، زیرا من که یهوه، خدای تو می‌باشم، خدای غیور هستم، که انتقام گناه پدران را از پسران، تا پشت سوم و چهارم، از آنانی که مرا دشمن دارند، می‌گیرم؛ و تا هزار پشت، بر آنانی که مرا دوست دارند و احکام مرا نگاه دارند، رحمت می‌کنم».

آیه: خروج ۲۰:‏۴-‏۶.

پرسش ۵۶: فرمان دوم، چه چیزی را حکم می‌کند؟

پاسخ: فرمان دوم، حکم می‌کند که هر آیینِ پرستش، و هر حکم را به همان شکلی که خدا در کلامش مقرر نموده، ناب و کامل، پذیرفته، رعایت کرده، و نگاه داریم.

آیه: تثنیه ۱۲:‏۳۲؛ ۳۲:‏۴۶؛ متی ۲۸:‏۲۰.

پرسش ۵۷: فرمان دوم، چه چیزی را منع می‌کند؟

پاسخ: فرمان دوم، پرستش خدا را از طریق هر نوع تصویر و تمثال، یا از هر طریق دیگری که به جای اینکه دل را شیفتۀ جلال خدا گرداند، آن را از جلال خدا دور سازد، منع می‌نماید.

آیه: رومیان ۱:‏۲۲، ۲۳؛ تثنیه ۴:‏۱۵، ۱۶؛ کولسیان ۲:‏۱۸؛ ۳:‏۱۷؛ اول قرنتیان ۱۰:‏۳۱.

پرسش ۵۸: در فرمان دوم، چه دلایلی عنوان شده است؟

پاسخ: دلایلی که در فرمان دوم عنوان شده، این است که خدا برای نامش، و برای اینکه تنها او پرستیده شود، غیرتی مقدس دارد.

آیه: خروج ۲۰:‏۴-‏۶؛ خروج ۳۴:‏۱۴؛ اول قرنتیان ۱۰:‏۲۲.

پرسش ۵۹: فرمان سوم چیست؟

پاسخ: فرمان سوم این است: «نام یهوه، خدای خود را به باطل مبر، زیرا خداوند کسی را که اسم او را به باطل برد، بی‌گناه نخواهد شمرد».

آیه: خروج ۲۰:‏۷.

پرسش ۶۰: فرمان سوم، چه چیزی را حکم می‌کند؟

پاسخ: فرمان سوم، این را حکم می‌کند که نام خدا، لقبهای خدا، صفات خدا، احکام خدا، کلام خدا، و اعمال خدا را با قدوسیت و احترام به کار بریم.

آیه: مزمور ۲۹:‏۲؛ ۱۱۱:‏۹؛ ۱۳۸:‏۲؛ تثنیه ۳۲:‏۱-‏۴؛ ۲۸:‏۵۸-‏۵۹؛ متی ۶:‏۹؛ جامعه ۵:‏۱؛ ایوب ۳۶:‏۲۴؛ مکاشفه ۴:‏۸؛ ۱۵:‏۳، ۴.

پرسش ۶۱: فرمان سوم، چه چیزی را منع می‌کند؟

پاسخ: فرمان سوم، هر بی‌حرمتی، و سوءاستفاده از هر آنچه که خدا به موجب آن، خود را می‌شناساند، منع می‌کند.

آیه: خروج ۲۰:‏۷؛ ملاکی ۱:‏۶، ۷؛ لاویان ۲۰:‏۳؛ ۱۹:‏۱۲؛ متی ۵:‏۳۴-‏۳۷؛ اشعیا ۵۲:‏۵.

پرسش ۶۲: در فرمان سوم، چه دلیلی عنوان شده است؟

پاسخ: دلیلی که در فرمان سوم عنوان شده، این است که اگر شخصی فرمان سوم را زیر پا گذارد، شاید که از مجازات به دست انسانها بگریزد، اما خداوند خدای ما، اجازه نخواهد داد که از مجازات عادلانۀ او بگریزد.

آیه: خروج ۲۰:‏۷؛ تثنیه ۲۸:‏۵۸، ۵۹؛ ملاکی ۲:۲.

پرسش ۶۳: فرمان چهارم چیست؟

پاسخ: فرمان چهارم این است: «روز سبّت را یاد کن، تا آن را تقدیس نمایی. شش روز مشغول باش؛ و همۀ کارهای خود را به‌جا آور. اما روز هفتمین، سبّت یهوه، خدای توست. در آن هیچ کار مکن، تو، و پسرت، و دخترت، و غلامت، و کنیزت، و بهیمه‌ات، و مهمان تو که درون دروازه‌های تو باشد. زیرا که در شش روز، خداوند آسمان و زمین و دریا و آنچه را که در آنهاست، بساخت؛ و در روز هفتم، آرام فرمود. از این سبب، خداوند روز هفتم را مبارک خوانده، آن را تقدیس نمود».

آیه: خروج ۲۰:‏۸-‏۱۱.

پرسش ۶۴: فرمان چهارم، چه چیزی را حکم می‌کند؟

پاسخ: فرمان چهارم، این را حکم می‌کند که مطابق آنچه خدا در کلامش مقرر فرموده، زمانی را برای او تقدیس نماییم، به این معنا که یک روز کامل از هفت روز هفته، سبّت مقدس برای او باشد.

آیه: لاویان ۱۹:‏۳۰؛ تثنیه ۵:‏۱۲.

پرسش ۶۵: خدا کدامین روزِ هفته را سبّت مقرر فرموده است؟

پاسخ: از خلقت جهان، تا رستاخیز مسیح، خدا هفتمین روزِ هفته را سبّت تعیین نموده بود، حال آنکه از رستاخیز مسیح تا به حال، اولین روز هفته، سبّت به حساب آمده، و تا پایان جهان نیز چنین خواهد بود؛ که این همانا سبّت مسیحی می‌باشد.

آیه: پیدایش ۲:‏۳؛ یوحنا ۲۰:‏۱۹؛ اعمال رسولان ۲۰:‏۷؛ اول قرنتیان ۱۶:‏۱، ۲؛ مکاشفه ۱:‏۱۰.

پرسش ۶۶: سبّت به چه شکلی تقدیس می‌شود؟

پاسخ: یک روز در هفته باید به طور خاص، به پرستش جمعی، و سایر اعمال روحانی اختصاص یابد، تا که آرامش روح و جان در خدا، و غیرت برای نامش، تازه گردد. در این روز، شخص باید از نظر قوای جسمانی نیز تقویت شود، تا بتواند هفته‌ای را که در پیش رو دارد، به خدمت برای مسیح اختصاص دهد.

آیه: لاویان ۲۳:‏۳؛ اشعیا ۵۸:‏۱۳، ۱۴؛ متی ۱۲:‏۱-‏۱۴؛ مرقس ۲:‏۲۷؛ رومیان ۱۴:‏۵-‏۶.

پرسش ۶۷: فرمان چهارم، چه چیزی را منع می‌کند؟

پاسخ: فرمان چهارم، بی‌حرمت نمودن روز خداوند را به وسیلۀ کردار و پنداری که روح را از تازگیِ روحانی منحرف سازد؛ و یا بدن را از تازه شدن و قوت گرفتن محروم نماید؛ و یا ذهن را از توجه و تمرکز خاص به خداوند در روز سبّت بازدارد، منع می‌کند.

آیه: حزقیال ۲۲:‏۲۶؛ ۲۳:‏۳۸؛ ارمیا ۱۷:‏۲۱؛ نحمیا ۱۳:‏۱۵، ۱۷؛ اعمال رسولان ۲۰:‏۷؛ مرقس ۲:‏۲۳-‏۲۸؛ رومیان ۱۴:‏۵-‏۶.

پرسش ۶۸: در فرمان چهارم، چه دلایلی عنوان شده است؟

پاسخ: دلایلی که در فرمان چهارم عنوان شده، این است که خدا در شش روز، جهان را آفرید؛ و در روز هفتم، آرامی یافت؛ و روز سبّت را مبارک خواند.

آیه: خروج ۲۰:‏۹-‏۱۱؛ ۳۱:‏۱۶، ۱۷؛ پیدایش ۲:‏۲، ۳.

پرسش ۶۹: فرمان پنجم چیست؟

پاسخ: فرمان پنجم این است: «پدر و مادر خود را احترام نما، تا روزهای تو در زمینی که یهوه خدایت به تو می‌بخشد، دراز شود».

آیه: خروج ۲۰:‏۱۲.

پرسش ۷۰: فرمان پنجم، چه چیزی را حکم می‌کند؟

پاسخ: فرمان پنجم، این را حکم می‌کند که وظایف خود را در قبال دیگران به‌جای آورده، و احترام افراد را نگاه داریم؛ چه آنهایی که بر ما اقتدار داشته، چه آنهایی که ما بر آنها اقتدار داشته، و چه آنهایی که با آنها برابر هستیم.

آیه: لاویان ۱۹:‏۳۲؛ اول پطرس ۲:‏۱۷؛ رومیان ۱۲:‏۱۰؛ ۱۳:‏۱؛ افسسیان ۵:‏۲۱-‏۲۲؛ ۶:‏۱، ۵، ۹؛ کولسیان ۳:‏۱۹-‏۲۲؛ اول تسالونیکیان ۵:‏۱۲؛ عبرانیان ۱۳:‏۷، ۱۷.

پرسش ۷۱: فرمان پنجم، چه چیزی را منع می‌کند؟

پاسخ: فرمان پنجم، کوتاهی یا سرپیچی در انجام وظیفه، یا حرمت نهادن به افراد در جایگاه، یا روابط مختلف را منع می‌کند.

آیه: امثال سلیمان ۳۰:‏۱۷؛ رومیان ۱۳:‏۷، ۸.

پرسش ۷۲: در فرمان پنجم، چه دلیلی عنوان شده است؟

پاسخ: دلیلی که در فرمان پنجم عنوان شده، وعدۀ زندگی طولانی، و رونق و شکوفایی (تا جایی که در خدمت جلال خدا، و به خیریت ایشان باشد)، برای همۀ کسانی که این حکم را نگاه می‌دارند.

آیه: خروج ۲۰:۲۰؛ افسسیان ۶:‏۲، ۳.

پرسش ۷۳: فرمان ششم چیست؟

پاسخ: فرمان ششم این است: «قتل مکن».

آیه: خروج ۲۰:‏۱۳.

پرسش ۷۴: فرمان ششم، چه چیزی را حکم می‌کند؟

پاسخ: فرمان ششم، این را حکم می‌کند که در محدودۀ قانون، برای حفظ بقای خود، و حفظ بقای دیگران بکوشیم.

آیه: افسسیان ۵:‏۲۹، ۳۰؛ مزمور ۸۲:‏۳، ۴؛ امثال سلیمان ۲۴:‏۱۱، ۱۲؛ اعمال رسولان ۱۶:‏۲۸.

پرسش ۷۵: فرمان ششم، چه چیزی را منع می‌کند؟

پاسخ: فرمان ششم، ما را از این منع می‌کند که به ناحق، جان خود، یا جان همسایه‌مان را بگیریم. همچنین هر عملکردی که به از دست دادن جان خود، و یا جان همسایه‌مان ختم گردد نیز منع گشته است.

آیه: پیدایش ۴:‏۱۰، ۱۱؛ ۹:‏۶؛ متی ۵:‏۲۱-‏۲۶.

پرسش ۷۶: فرمان هفتم چیست؟

پاسخ: فرمان هفتم این است: «زنا مکن».

آیه: خروج ۲۰:‏۱۴.

پرسش ۷۷: فرمان هفتم، چه چیزی را حکم می‌کند؟

پاسخ: فرمان هفتم، این را حکم می‌کند که در دل، و گفتار، و کردارمان، عفت و پاکدامنیِ خود، و همسایه‌مان را حفظ نماییم.

آیه: اول قرنتیان ۶:‏۱۸؛ ۷:‏۲؛ دوم تیموتائوس ۲:‏۲۲؛ متی ۵:‏۲۸؛ اول پطرس ۳:‏۲.

پرسش ۷۸: فرمان هفتم، چه چیزی را منع می‌کند؟

پاسخ: فرمان هفتم، هر پندار، گفتار، و کردار ناشی از بی‌عفتی را منع می‌کند.

آیه: متی ۵:‏۲۸-‏۳۲؛ ایوب ۳۱:‏۱؛ افسسیان ۵:‏۳، ۴؛ رومیان ۱۳:۱۳؛ کولسیان ۴:‏۶.

پرسش ۷۹: فرمان هشتم چیست؟

پاسخ: فرمان هشتم این است: «دزدی مکن».

آیه: خروج ۲۰:‏۱۵.

پرسش ۸۰: فرمان هشتم، چه چیزی را حکم می‌کند؟

پاسخ: فرمان هشتم، این را حکم می‌کند که در پی کار و فعالیتی مفید و قانونی باشیم، تا هم نیاز خود را تأمین نموده، و هم نیازمندان را یاری رسانیم.

آیه: افسسیان ۴:‏۲۸؛ امثال سلیمان ۲۷:‏۲۳؛ لاویان ۲۵:‏۳۵؛ تثنیه ۱۵:‏۱۰؛ ۲۲:‏۱-‏۴.

پرسش ۸۱: فرمان هشتم، چه چیزی را منع می‌کند؟

پاسخ: فرمان هشتم، ما را از این منع می‌کند که داراییها، یا دستاوردهای دیگران را به ناحق نزد خود نگاه داشته، و یا موجب کاسته شدنِ آنها گردیم.

آیه: ملاکی ۳:‏۸؛ افسسیان ۴:‏۲۸؛ رومیان ۱۳:‏۷.

پرسش ۸۲: فرمان نهم چیست؟

پاسخ: فرمان نهم این است: «بر همسایۀ خود، شهادت دروغ مده».

آیه: خروج ۲۰:‏۱۶.

پرسش ۸۳: فرمان نهم، چه چیزی را حکم می‌کند؟

پاسخ: فرمان نهم، این را حکم می‌کند که حافظ حقیقت بوده، و آن را در میان مردم گسترش دهیم؛ و نیکنامیِ همسایۀ خود، و نیکنامیِ خودمان را حفظ نماییم.

آیه: زکریا ۸:‏۱۶؛ اعمال رسولان ۲۵:‏۱۰؛ جامعه ۷:‏۱؛ سوم یوحنا ۱۲؛ امثال سلیمان ۱۴:‏۵، ۲۵.

پرسش ۸۴: فرمان نهم، چه چیزی را منع می‌کند؟

پاسخ: فرمان نهم، هر آنچه که حقیقت را بی‌حرمت سازد؛ یا نیکنامیِ ما، و یا نیکنامیِ همسایه‌مان را خدشه‌دار سازد، منع می‌کند.

آیه: افسسیان ۴:‏۲۵؛ مزمور ۱۵:‏۳؛ دوم قرنتیان ۸:‏۲۰، ۲۱.

پرسش ۸۵: فرمان دهم چیست؟

پاسخ: فرمان دهم این است: «به خانۀ همسایۀ خود طمع مورز؛ و به زن همسایه‌ات، و غلامش، و کنیزش، و گاوش، و الاغش، و به هیچ‌چیزی که از آنِ همسایۀ تو باشد، طمع مکن».

آیه: خروج ۲۰:‏۱۷.

پرسش ۸۶: فرمان دهم، چه چیزی را حکم می‌کند؟

پاسخ: فرمان دهم، این را حکم می‌کند که به شرایط خود قانع بوده، و نسبت به همسایۀ خود، و همۀ متعلقاتش، از روحیه‌ای درست و خیرخواهانه برخوردار باشیم.

آیه: عبرانیان ۱۳:‏۵؛ اول تیموتائوس ۶:۶؛ رومیان ۱۲:‏۱۵؛ اول قرنتیان ۱۳:‏۴-‏۷؛ لاویان ۱۹:‏۱۸.

پرسش ۸۷: فرمان دهم، چه چیزی را منع می‌کند؟

پاسخ: فرمان دهم، ما را از غرولند نسبت به شرایطمان، و غبطه خوردن به سعادت همسایه‌مان، و حسودی به داشته‌هایش، و ناراحتی از خوشبختی‌اش بازمی‌دارد.

آیه: اول قرنتیان ۱۰:‏۱۰؛ یعقوب ۵:‏۹؛ غلاطیان ۵:‏۲۶؛ کولسیان ۳:‏۵.

پرسش ۸۸: آیا هیچ انسانی قادر است که احکام خدا را به طور کامل نگاه دارد؟

پاسخ: از زمان سقوط آدم، هیچ انسانی قادر نبوده که در این زندگی، به طور کامل احکام خدا را نگاه دارد، بلکه هر روزه، از کاملیت درونی و بیرونی، قاصر می‌ماند.

آیه: جامعه ۷:‏۲۰؛ پیدایش ۶:‏۵؛ ۸:‏۲۱؛ اول یوحنا ۱:‏۸؛ یعقوب ۳:‏۲، ۸؛ رومیان ۳:‏۲۳؛ ۷:‏۱۵؛ فیلیپیان ۳:‏۱۲.

پرسش ۸۹: نظر به اینکه انسان سقوط کرده، پس هدف از شریعت چیست؟

پاسخ: نظر به اینکه انسان سقوط کرده، هدف از شریعت این است که عدالت کاملِ خدا را مکشوف سازد، تا قوم خدا، مسیر ایمان؛ یعنی آن مسیری که به حیات ختم می‌گردد را بشناسند؛ و بی‌خدایان نیز به گناهشان ملزم گشته، از شرارت بازداشته شوند؛ و برای رستگاری، به سوی مسیح بیایند.

آیه: مزمور ۱۹:‏۷-‏۱۱؛ رومیان ۳:‏۲۰، ۳۱؛ ۷:۷؛ ۸:‏۱۳؛ ۹:‏۳۲؛ ۱۲:‏۲؛ تیطس ۲:‏۱۲-‏۱۴؛ غلاطیان ۳:‏۲۲، ۲۴؛ اول تیموتائوس ۱:‏۸؛ لوقا ۱۰:‏۲۵-‏۲۸.

پرسش ۹۰: آیا هر گونه تخطی از شریعت، به یکسان زشت و نکوهیده است؟

پاسخ: برخی گناهان، در خودشان، و به دلیل اینکه تباهی و ویرانی بسیاری به بار می‌آورند، در نظر خدا زشت و نکوهیده‌تر از سایر گناهانند.

آیه: حزقیال ۸:‏۱۳؛ یوحنا ۱۹:‏۱۱؛ اول یوحنا ۵:‏۱۶.

پرسش ۹۱: هر گناه، سزاوار چیست؟

پاسخ: هر گناه، سزاوار غضب و لعنت خداست؛ هم در این زندگی، و هم در زندگی آینده.

آیه: افسسیان ۵:‏۶؛ غلاطیان ۳:‏۱۰؛ امثال سلیمان ۳:‏۳۳؛ مزمور ۱۱:‏۶؛ مکاشفه ۲۱:‏۸.

پرسش ۹۲: برای رهایی از غضب و لعنت خدا، که به خاطر گناه بر ما قرار گرفته، خدا از ما چه می‌طلبد؟

پاسخ: برای رهایی از غضب و لعنت خدا، که به خاطر گناه بر ما قرار گرفته، خدا از ما می‌طلبد که به عیسی مسیح ایمان آورده، توبه کنیم، تا حیات یابیم؛ و با جدیت و کوشایی، همۀ آن طریقهای معمول و آشکاری را که مسیح به واسطۀ آنها، برکات نجات را به ما عطا می‌کند، به کار گیریم.

آیه: اعمال رسولان ۲۰:‏۲۱؛ ۱۶:‏۳۰، ۳۱؛ ۱۷:‏۳۰.

پرسش ۹۳: ایمان به عیسی مسیح به چه معناست؟

پاسخ: ایمان به عیسی مسیح، آن فیض نجاتبخشی است که به موجبِ آن، تنها به مسیح تکیه کرده، و تنها به او می‌نگریم، تا نجات یابیم؛ و برای بخشش گناهانمان، و رهنمون شدن به شادی جاودانه، تنها به او اعتماد می‌کنیم، که همانا همۀ اینها جز به قدرت الهیِ مسیح، و مرگ کفاره کننده‌اش میسّر نمی‌باشد.

آیه: عبرانیان ۱۰:‏۳۹؛ یوحنا ۱:‏۱۲؛ ۶:‏۳۵؛ فیلیپیان ۳:‏۹؛ غلاطیان ۲:‏۱۵-‏۱۶، ۲۰؛ متی ۱۴:‏۳۱.

پرسش ۹۴: توبه‌ای که به حیات منجر می‌شود، به چه معناست؟

پاسخ: توبه‌ای که به حیات منجر می‌شود، آن فیض نجاتبخشی است، که گناهکار به واسطۀ آن، به درک درستی از گناه خود رسیده، و به رحمت خدا در مسیح پی برده، و با غم و اندوه، و تنفر از گناهش، از آن رویگردان شده، به سوی خدا بازمی‌گردد؛ و کل هدفش این است که مطیع خدا باشد؛ و تلاش و تکاپو نماید تا در این اطاعتِ تازه، ماندگار باشد.

آیه: اعمال رسولان ۲:‏۳۷؛ یوئیل ۲:‏۱۳؛ ارمیا ۳۱:‏۱۸، ۱۹؛ دوم قرنتیان ۷:‏۱۰، ۱۱؛ رومیان ۶:‏۱۸.

پرسش ۹۵: آن طریقهای معمول و آشکاری که مسیح به واسطۀ آنها، برکات نجات را به ما عطا می‌کند، کدامند؟

پاسخ: آن طریقهای معمول و آشکاری که مسیح به واسطۀ آنها، برکات نجات را به ما عطا می‌کند، همۀ آن چیزهایی است که خود مقرر نموده، به ویژه، کلام خدا، تعمید در آب، شام خداوند، و دعا. برای آنانی که به منظور نجات، برگزیده شده‌اند، همۀ این موارد، عواملی کارآمد و موثر به حساب می‌آیند.

آیه: رومیان ۱۰:‏۱۷؛ یعقوب ۱:‏۱۸؛ اول قرنتیان ۳:‏۵؛ اعمال رسولان ۱۴:‏۱؛ ۲:‏۴۱، ۴۲.

پرسش ۹۶: کلام خدا به چه شکلی، عاملی موثر در نجات است؟

پاسخ: روح خدا، خواندن کلام خدا، و به ویژه موعظۀ آن را به ابزاری موثر جهت ملزم نمودن، و ایمان آوردن گناهکاران، و بنای آنها در قدوسیت، و تسلی یافتن، تبدیل می‌سازد؛ و همه اینها از طریق آن ایمانی صورت می‌گیرد که به نجات می‌انجامد.

آیه: مزمور ۱۹:‏۷؛ ۱۱۹:‏۱۱، ۱۸؛ اول تسالونیکیان ۱:‏۶؛ اول پطرس ۲:‏۱، ۲؛ رومیان ۱:‏۱۶.

پرسش ۹۷: خواندن و شنیدن کلام خدا، چگونه می‌تواند به عاملی موثر برای نجات تبدیل شود؟

پاسخ: خواندن و شنیدن کلام خدا، آن زمان به عاملی موثر برای نجات تبدیل می‌شود، که ما با جدیت و کوشایی، و تأمل و دعا، توجه خود را به آن معطوف داشته، و با ایمان و محبت، آن را پذیرا شویم؛ و آن را در دل خود حفظ کرده، و در زندگی‌مان به کار بریم.

آیه: امثال سلیمان ۸:‏۳۴؛ اول پطرس ۲:‏۱، ۲؛ اول تیموتائوس ۴:‏۱۳؛ عبرانیان ۲:‏۱، ۳؛ ۴:‏۲؛ دوم تسالونیکیان ۲:‏۱۰؛ مزمور ۱۱۹:‏۱۱؛ یعقوب ۱:‏۲۱، ۲۵.

پرسش ۹۸: تعمید در آب، و شام خداوند، چگونه می‌توانند به عاملی موثر در نجات تبدیل شوند؟

پاسخ: تعمید در آب، و شام خداوند، از آن لحاظ به عاملی موثر در نجات تبدیل نمی‌گردند که در خودشان، یا در کسی که آنها را به عمل می‌آورد، برتری یا فضیلتی داشته باشند، بلکه تنها به برکت مسیح، و کار روح او در آنانی که با ایمان، تعمید می‌گیرند و شام خداوند را به‌جای می‌آورند، ثمربخش واقع می‌شوند.

آیه: اول پطرس ۳:‏۲۱؛ اول قرنتیان ۳:‏۶، ۷؛ ۱۲:‏۱۳.

پرسش ۹۹: تعمید در آب، و شام خداوند، با دیگر احکام خدا چه تفاوتی دارند؟

پاسخ: فرق تعمید در آب و شام خداوند، با دیگر احکام خدا این است که مسیح خود، به طور خاص این دو آیین را مقرر نمود، تا برکات عهدِ جدید را با نشانه‌ای ظاهری و آشکار، به ایمانداران نشان دهد؛ و آن برکات را در زندگی ایشان به کار گیرد.

آیه: اعمال رسولان ۲۲:‏۱۶؛ متی ۲۶:‏۲۶-‏۲۸؛ ۲۸:‏۱۹؛ رومیان ۶:‏۴.

پرسش ۱۰۰: تعمید در آب به چه معناست؟

پاسخ: تعمید در آب، آیینی مقدس است که به واسطۀ آن، به نام پدر، پسر، و روح‌القدس، در آب فرو می‌رویم. این فرو رفتن در آب، به نشانۀ پیوندمان با مسیح، و سهیم شدن در برکات عهدِ فیض صورت می‌گیرد؛ و بدین وسیله، متعهد می‌شویم که از آنِ خداوند باشیم.

آیه: متی ۲۸:‏۱۹؛ رومیان ۶:‏۳-‏۵؛ کولسیان ۲:‏۱۲؛ غلاطیان ۳:‏۲۷.

پرسش ۱۰۱: چه کسانی تعمید می‌یابند؟

پاسخ: همۀ آن کسانی تعمید می‌یابند، که واقعاً به درگاه خدا توبه کرده، و به خداوندمان عیسی مسیح، نه به هیچ‌کس دیگر، ایمان آورده، و مطیع او گشته‌اند.

آیه: اعمال رسولان ۲:‏۳۸؛ ۸:‏۱۲، ۳۶؛ ۱۰:‏۴۷، ۴۸؛ متی ۳:‏۶؛ مرقس ۱۶:۱۶.

پرسش ۱۰۲: آیا نوزادانِ ایمانداران تعمید می‌یابند؟

پاسخ: نوزادانِ ایمانداران تعمید نمی‌یابند، زیرا در کتاب‌مقدس، چنین حکم، یا نمونه‌ای وجود نداشته، و بنا بر کتاب‌مقدس، نمی‌توان نتیجه گرفت که نوزادان باید تعمید یابند، بلکه تعمید در آب، به نشانۀ ابراز و اعلامِ ایمان صورت می‌گیرد.

آیه: کولسیان ۲:‏۱۲؛ اول پطرس ۳:‏۲۱؛ غلاطیان ۳:‏۲۶، ۲۷.

پرسش ۱۰۳: شیوۀ صحیحِ تعمید در آب کدام است؟

پاسخ: شیوۀ صحیحِ تعمید در آب، این است که شخص به نام پدر، پسر، و روح‌القدس، در آب فرو رفته، و کل بدنش در زیر آب قرار گیرد.

آیه: متی ۳:‏۱۶؛ یوحنا ۳:‏۲۳؛ اعمال رسولان ۸:‏۳۸، ۳۹.

پرسش ۱۰۴: آنانی که به درستی تعمید می‌یابند، چه وظیفه‌ای بر عهده دارند؟

پاسخ: آنانی که به درستی تعمید می‌یابند، وظیفه دارند که خود را به کلیسای مشهود و منظم عیسی مسیح، سرسپرده گردانند، تا که بی‌عیب و بی‌ملامت، در تمامی احکام و فرمایشات خداوند سلوک نمایند.

آیه: اعمال رسولان ۲:‏۴۶، ۴۷؛ ۹:‏۲۶؛ اول پطرس ۲:‏۵؛ عبرانیان ۱۰:‏۲۵؛ رومیان ۱۶:‏۵.

پرسش ۱۰۵: کلیسای مشهود چیست؟

پاسخ: کلیسای مشهود، اجتماعی سازمان یافته از ایمانداران است، که در هر دوران، و در هر مکان، انجیل راستین در آنجا موعظه گشته، و آیین تعمید در آب و شام خداوند نیز با ایمان راستین، به‌جای آورده شده است.

آیه: اعمال رسولان ۲:‏۴۲؛ ۲۰:‏۷؛ ۷:‏۳۸؛ افسسیان ۴:‏۱۱، ۱۲.

پرسش ۱۰۶: کلیسای نامشهود چیست؟

پاسخ: کلیسای نامشهود، کل شمار برگزیدگان را شامل می‌شود، که در یک جمع، تحت سروریِ مسیح قرار گرفته‌اند، قرار دارند؛ و قرار خواهند داشت.

آیه: افسسیان ۱:‏۱۰؛ ۱:‏۲۲، ۲۳؛ یوحنا ۱۰:‏۱۶؛ ۱۱:‏۵۲.

پرسش ۱۰۷: شام خداوند به چه معناست؟

پاسخ: شام خداوند، آیینی مقدس در کلیساست. آیینی که در طی آن، بر اساس آنچه مسیح، خود مقرر فرمود، مرگ او را اعلام می‌داریم، نان را می‌خوریم و پیاله را می‌نوشیم. کسانی که نان و پیاله را به شایستگی می‌خورند و می‌نوشند، نه از نظر جسمانی، بلکه از نظر روحانی، در بدن و خون مسیح شریک می‌گردند؛ و به واسطۀ ایمان، از برکاتی که مسیح بهایشان را پرداخت، جان خود را قوت بخشیده، و در فیض رشد می‌نمایند.

آیه: اول قرنتیان ۱۱:‏۲۳-‏۲۶؛ ۱۰:‏۱۶.

پرسش ۱۰۸: به شایستگی شرکت کردن در شام خداوند، مستلزم چیست؟

پاسخ: به آنانی که می‌خواهند به شایستگی (به طرزی مناسب) در شام خداوند شرکت کنند، چنین حکم می‌گردد که خود را بیازمایند، یعنی که آگاهی و شناخت خود را محک بزنند، که آیا بدن خداوند را تشخیص می‌دهند، آیا ایمانشان را محک می‌زنند، آیا متوجه هستند که از خداوند تغذیه می‌شوند؟ آیا توبه، محبت، و اطاعتِ تازه‌شان را محک می‌زنند؟ مبادا که به طرز ناشایست، به شام خداوند نزدیک آیند؛ و داوری را بر خود روا دارند.

آیه: اول قرنتیان ۵:‏۸؛ ۱۱:‏۲۷-‏۳۱؛ دوم قرنتیان ۱۳:‏۵.

پرسش ۱۰۹: دعا چیست؟

پاسخ: دعا بدین معناست که خواسته‌هایمان را مطابق با ارادۀ خدا، و در نام مسیح، به خدا تقدیم نماییم، در حالی که به گناهانمان اعتراف کرده، و با شکرگزاری و قدردانی، رحمتهای او را تصدیق می‌نماییم.

آیه: اول یوحنا ۵:‏۱۴؛ ۱:‏۹؛ فیلیپیان ۴:‏۶؛ مزمور ۱۰:‏۱۷؛ ۱۴۵:‏۱۹؛ یوحنا ۱۴:‏۱۳، ۱۴.

پرسش ۱۱۰: خدا چه قاعده‌ای به ما نشان داده، تا در آن راستا دعا کنیم؟

پاسخ: کل کلام خدا، آن قاعده‌ای است که از آن بهره گرفته، تا در راستایش دعا کنیم. اما آن دعایی که مسیح به شاگردانش تعلیم داد؛ و معمولاً دعای خداوند نامیده می‌شود، آن قاعدۀ خاص است که ما در راستای آن دعا می‌کنیم.

آیه: متی ۶:‏۹-‏۱۳؛ دوم تیموتائوس ۳:‏۱۶، ۱۷.

پرسش ۱۱۱: سرآغازِ دعای خداوند، چه چیزی را به ما تعلیم می‌دهد؟

پاسخ: سرآغازِ دعای خداوند، که چنین می‌باشد: «ای پدر ما که در آسمانی»، به ما تعلیم می‌دهد که با اطمینان، و با احترامی مقدس، به خدا نزدیک آییم؛ مانند فرزندی که به پدرش نزدیک می‌شود، پدری که قادر، و حاضر برای یاری رساندن به ماست. چنان که ما نیز باید به همراه دیگران، و برای دیگران دعا کنیم.

آیه: متی ۶:‏۹؛ لوقا ۱۱:‏۱۳؛ رومیان ۸:‏۱۵؛ اعمال رسولان ۱۲:‏۵؛ اول تیموتائوس ۲:‏۱-‏۳.

پرسش ۱۱۲: اولین درخواستی که در دعای خداوند مطرح می‌کنیم، چیست؟

پاسخ: اولین درخواست، این است: «نام تو مقدس باد.» ما بنا بر این درخواست، دعا می‌کنیم که خدا ما، و دیگران را قادر سازد که در زندگی‌مان او را جلال دهیم؛ و دعا می‌کنیم که خدا همه‌چیز را برای جلال خودش ترتیب دهد.

آیه: متی ۶:‏۹؛ مزمور ۶۷:‏۱-‏۳؛ رومیان ۱۱:‏۳۶؛ مکاشفه ۴:‏۱۱؛ اول قرنتیان ۱۰:‏۳۱.

پرسش ۱۱۳: دومین درخواستی که در دعای خداوند مطرح می‌کنیم، چیست؟

پاسخ: دومین درخواست، این است: «ملکوتِ تو بیاید.» ما بنا بر این درخواست، دعا می‌کنیم که ملکوت شیطان، نابود گردد؛ و ملکوت فیض گسترش یابد، تا که ما و دیگران، در آن جای داشته، و در آن ماندگار شویم؛ همچنان که دعایمان این است که ملکوت جلال، سریع‌تر بیاید.

آیه: متی ۶:‏۱۰؛ ۹:‏۳۷، ۳۸؛ مزمور ۶۸:‏۱-‏۱۸؛ رومیان ۱۰:‏۱؛ دوم تسالونیکیان ۳:‏۱؛ مکاشفه ۲۲:‏۲۰.

پرسش ۱۱۴: سومین درخواستی که در دعای خداوند مطرح می‌کنیم، چیست؟

پاسخ: سومین درخواست، این است: «ارادۀ تو چنان که در آسمان است، بر زمین نیز کرده شود.» ما بنا بر این درخواست، دعا می‌کنیم که خدا با فیض خود، ما را قادر، و مشتاق گرداند، تا ارادۀ او را در همه‌چیز، دریافته، اطاعت کنیم؛ و به آن سر نهیم؛ همان‌گونه که فرشتگان آسمانی چنین می‌کنند.

آیه: متی ۶:‏۱۰؛ مزمور ۱۰۳:‏۲۰، ۲۱؛ ۲۵:‏۴، ۵؛ ۱۱۹:‏۲۶.

پرسش ۱۱۵: چهارمین درخواستی که در دعای خداوند مطرح می‌کنیم، چیست؟

پاسخ: چهارمین درخواست، این است: «نان کفاف ما را امروز به ما بده.» ما بنا بر این درخواست، دعا می‌کنیم که خدا از بخشش رایگانش، سهمی بسنده از نیکوییهای این زندگی را به ما عطا فرماید، تا بدین وسیله، از برکات او بهره‌مند گردیم. آیه: متی ۶:‏۱۱؛ امثال سلیمان ۳۰:‏۸، ۹؛ اول تیموتائوس ۶:‏۶-‏۸؛ ۴:‏۴، ۵.

پرسش ۱۱۶: پنجمین درخواستی که در دعای خداوند مطرح می‌کنیم، چیست؟ پاسخ: پنجمین درخواست، این است: «و قرضهای ما را ببخش، چنان که ما نیز قرضداران خود را می‌بخشیم.» ما بنا بر این درخواست، دعا می‌کنیم که خدا به خاطر مسیح، همۀ گناهان ما را به رایگان ببخشاید. ما می‌توانیم به جرأت این خواهش را به درگاه خدا بیاوریم، چرا که به فیض او، ما نیز قادر گشته‌ایم که دیگران را از صمیم قلب ببخشاییم.

آیه: متی ۶:‏۱۲؛ ۱۸:‏۳۵؛ مزمور ۵۱:‏۱، ۳، ۷؛ مرقس ۱۱:‏۲۵.

پرسش ۱۱۷: ششمین درخواستی که در دعای خداوند مطرح می‌کنیم، چیست؟

پاسخ: ششمین درخواست، این است: «و ما را در آزمایش میاور، بلکه از شریر، ما را رهایی ده.» ما بنا بر این درخواست، دعا می‌کنیم که خدا هم ما را از وسوسه به گناه، حفظ نماید؛ و هم اینکه وقتی به وسوسه گرفتار می‌شویم، پشتیبان ما باشد و ما را برهاند.

آیه: متی ۶:‏۱۳؛ ۲۶:‏۴۱؛ مزمور ۱۹:‏۱۳؛ اول قرنتیان ۱۰:‏۱۳؛ یوحنا ۱۷:‏۱۵.

پرسش ۱۱۸: خاتمۀ شام خداوند، چه چیزی را به ما تعلیم می‌دهد؟

پاسخ: خاتمۀ دعای خداوند، این است: «زیرا ملکوت و قوت و جلال، تا ابدالاباد از آنِ توست، آمین.» بخش پایانیِ دعای خداوند، به ما تعلیم می‌دهد که در دعایمان فقط از خدا قوت قلب یابیم؛ و وقتی خدا را حمد و سپاس می‌گوییم، ملکوت، و قوت، و جلال را به او نسبت دهیم؛ و سپس به نشانۀ اشتیاقمان به این دعا، و اطمینان از اینکه دعایمان شنیده شده است، بگوییم: «آمین».

آیه: متی ۶:‏۱۳؛ دانیال ۹:‏۱۸، ۱۹؛ اول تواریخ ۲۹:‏۱۱-‏۱۳؛ اول قرنتیان ۱۴:‏۱۶؛ فیلیپیان ۴:‏۶؛ مکاشفه ۲۲:‏۲۰.

دعای خداوند (متی فصل ۶)

ای پدر ما که در آسمانی، نام تو مقدس باد. ملکوتِ تو بیاید. ارادۀ تو چنان که در آسمان است، بر زمین نیز کرده شود. نان کفاف ما را امروز به ما بده؛ و قرضهای ما را ببخش، چنان که ما نیز قرضداران خود را می‌بخشیم؛ و ما را در آزمایش میاور، بلکه از شریر، ما را رهایی ده. زیرا ملکوت و قوت و جلال، تا ابدالاباد از آنِ توست، آمین.

اعتقادنامۀ رسولان

من به خدای پدر؛ قادر مطلق؛ خالق آسمان و زمین ایمان دارم؛ و به عیسی مسیح؛ پسر یگانه‌اش؛ خداوندمان ایمان دارم، او که نطفه‌اش به قدرت روح‌القدس، شکل گرفت؛ و از مریم باکره متولد شد. به دست پنطیس پیلاطس، رنج کشید، مصلوب گشت، جان سپرد، دفن شد، به جهنم نزول کرد، روز سوم از مردگان برخاست، به آسمان صعود نمود؛ و اکنون در دست راست خدای پدر؛ آن قادر مطلق، نشسته است؛ و از آنجا بازمی‌گردد، تا زندگان و مردگان را داوری نماید. من ایمان دارم به روح‌القدس، به کلیسای مقدس مسیحی، به مشارکت مقدسان، به آمرزش گناهان، به رستاخیز بدنها، و به حیات جاودانه. آمین.

ده فرمان (خروج فصل ۲۰)

و خدا تکلّم فرمود؛ و همۀ این کلمات را بگفت: «من هستم یهوه؛ خدای تو، که تو را از زمین مصر، و از خانۀ غلامی بیرون آوردم. تو را خدایان دیگر، غیر از من نباشد. صورتی تراشیده، و هیچ تمثالی از آنچه بالا در آسمان است؛ و از آنچه پایین در زمین است؛ و از آنچه در آب زیر زمین است، برای خود مساز. نزد آنها سجده مکن؛ و آنها را عبادت منما، زیرا من که یهوه، خدای تو می‌باشم، خدای غیور هستم، که انتقام گناه پدران را از پسران، تا پشت سوم و چهارم، از آنانی که مرا دشمن دارند، می‌گیرم؛ و تا هزار پشت، بر آنانی که مرا دوست دارند و احکام مرا نگاه دارند، رحمت می‌کنم. نام یهوه، خدای خود را به باطل مبر، زیرا خداوند کسی را که اسم او را به باطل برد، بی‌گناه نخواهد شمرد. روز سبّت را یاد کن، تا آن را تقدیس نمایی. شش روز مشغول باش؛ و همۀ کارهای خود را به‌جا آور. اما روز هفتمین، سبّت یهوه، خدای توست. در آن هیچ کار مکن، تو، و پسرت، و دخترت، و غلامت، و کنیزت، و بهیمه‌ات، و مهمان تو که درون دروازه‌های تو باشد. زیرا که در شش روز، خداوند آسمان و زمین و دریا و آنچه را که در آنهاست، بساخت؛ و در روز هفتم، آرام فرمود. از این سبب، خداوند روز هفتم را مبارک خوانده، آن را تقدیس نمود. پدر و مادر خود را احترام نما، تا روزهای تو در زمینی که یهوه خدایت به تو می‌بخشد، دراز شود. قتل مکن. زنا مکن. دزدی مکن. بر همسایۀ خود، شهادت دروغ مده. به خانۀ همسایۀ خود طمع مورز؛ و به زن همسایه‌ات، و غلامش، و کنیزش، و گاوش، و الاغش، و به هیچ‌چیزی که از آنِ همسایۀ تو باشد، طمع مکن».